De mini-handjes
van de boreling
tasten naar de
plots verdwenen
wand.
Een rimpeling,
even maar, overschaduwt
haar fontanel.
De vingertjes
vinden lippen en neus,
oren en ogen zoeken
en de hersentjes
willen samenstellen,
alles optellen
tot weer een wand.
De indrukken,
hoe verward ook,
komen ongeveer samen
en ze slaapt weer,
onschuldig
als iedereen.
Toen het bericht kwam
reed ik verder
en sloeg de weg af.
Ik miste mijn afslag,
ook de volgende
en keerde niet om.
Het ijs van meningen smelt
tot water van belevingen.
Wat zijn priesters
anders dan gevangenen.
Er is een plaats
voor elke tijd.
De pianist telt,
zoekt tussen 88 toetsen
die ene grijze
en kan niet wachten.
Ik staar naar beladen muren
tot de stenen verdwijnen,
een versnelde droom.
Ik herlees
wat oude geschriften,
historisch kansloos
en roep tralies bijeen.
Er is een tijd
voor elke plaats.
Ik struikel en wil vliegen.
