Nou ik nog

Nou ik nog

Deze nacht
is helemaal voor mezelf.
Ze is ver weg nu
en ik moet
nog zoveel uitzoeken,
plaatsen.

Meetbaar elke dag
komt ze dichterbij.

Het gaat langzaam
maar het gedicht
dat ik haar gaf
hangt al boven haar bed.
Nou ik nog.

Wolfmoeder der Eenzamen

Wolfmoeder der Eenzamen

dat bedauwd spinrag in de ochtend
is tastbaar restant van uw dromen;
dat zijn mijn ogen in uw rug;
mijn pootafdrukken in mos en bladeren;
mijn reuk in struiken en op paden;
die natte vacht en kraag mijn bestaansbewijs;
die brekende tak kwam door mijn voetstap.

uw ontkenning is zinloos en vergeefs;
woorden liegen, een slordige stapel illusies,
mijn namen glijden als regen langs mijn manen,
en duiken op in wat u sporen noemt;
mijn roedels volgden uw stammen van Afrika
tot hier op de steppen van Europa,
en wachten op uw volgende bestemming-
waarheen nu, reisgenoten?

weesgegroet Wolfmoeder der Eenzamen;
overdag grom en snauw en bijt ik,
spuw ik speeksel in een tandensteekspel,
in de avond hoor ik uw gehuil woeie-ie-ie-oewoe-oe-u-u,
zoek en evenaar ik de boventonen en zing woe-oo-oo-wo-owo-oh-o,
de klanken resoneren, harmoniëren en vormen een koor,
en de mens brandt hout en zingt mij nader
en tegelijk op afstand-

met altijd de maan
als richtpunt.

(Uit: Van wolven en stolpen, Boekscout.nl Soest,
22 augustus 2014, © Hans F. Marijnissen)

Codeïne helpt

Codeïne helpt

Misschien komt de
onlesbare dorst
en onstilbare honger
omdat ik vaak
te veel hoop
en verwacht,

en lijkt daarom
elke bladzijde
leeg.

Vertrouwde codeïne,
vriend die niet liegt
steelt of bedriegt,
kijk me aan.
Misschien zie en weet ik
niet meer
dan ik kan en wil

tot de volgende
verdoving,
en is dat voldoende
beloning.
Codeïne helpt,
maar meer niet.

(Uit: Po-e-zine #14, 2017)