Proefschriften

 Proefschriften

Verdronken ben ik
in mijn slaaf.
Ze wekt me ‘s ochtends
met verplichte dagen
als gapend open ramen
en prompt vergeet ik dromen
die daglicht zochten.

Training, discipline, agenda,
conditie op maat en schema
en alles verdomd op tijd.
Weer nieuwe woorden,
noteer.

Een mond om me heen,
mijn directe chef
en zijn gevolgen opgesomd,
met ook de overige verhoudingen
relatief van geen belang,

stellen we vast.
Leg vast.

In een bibliotheek
is het beter schuilen
dan in een begraafplaats,
bepaal ik.
Dat is wat ervan komt.
Ik word mijn slaaf,
afgestompt,
breng verslagen uit
en dicteer veranderingen.

Ik blijf jaarlijks promoveren
tot het geen nut meer heeft.
Sluit af.

Slaapverbod

 Slaapverbod

Ik kap weg
wat niet op me lijkt
daar in de spiegel
en wacht tot de luchtvloot
tot bedaren komt
binnen die norm
en aanmeert.

Elke oorlog
kent alleen verliezers.
Ik help mezelf uniform
uit de knoop.
Tot veel verder
(en niet tot hier) reiken
alle mogelijke ochtenden
en ja, let op,
blijf wakker,
ik kan vliegen.

Ik hang in de busstrop
tot mijn halte
bij de douane
in een groepsballet
voor forensen met veel herrie
zonder muziek en vorm
en dan nodigt zelfs het front
uit.

Val aan, dromer.

Extra borging tegen een koude wind

 Extra borging tegen een koude wind

Achter de horizon vermoed ik
een wankele morgen.
Nog altijd komen en gaan treinen
niet op tijd.
Tijd lijkt relatief.

Stations lopen vol reizigers.
Er is onenigheid
over de beschikbare ruimte.
Niets beïnvloedt hun gedrag.
Bestemmingen verwijderen zich
en er kwam ook meer haast en
minder tijd.
Tijd bleek relatief.

Elke glimlach valt dood
op betonnen afstanden en ik
leer en volg de gebarentaal.
Wij zoeken warmte.
Tussen jou en mij in
ligt ons reisdoel en hebben we
alle tijd.
Tijd blijft relatief.

Bladeren vallen in
een koude wind vandaag.
Niets is vanzelf – ik ben
een gevolg van onbekende oorzaken
en kan extra borging gebruiken.

Zoals je hand.

De wand

De wand

De mini-handjes
van de boreling
tasten naar de
plots verdwenen
wand.

Een rimpeling,
even maar, overschaduwt
haar fontanel.

De vingertjes
vinden lippen en neus,
oren en ogen zoeken
en de hersentjes
willen samenstellen,
alles optellen
tot weer een wand.

De indrukken,
hoe verward ook,
komen ongeveer samen
en ze slaapt weer,

onschuldig
als iedereen.

Plaats en tijd en

Plaats en tijd en

Toen het bericht kwam
reed ik verder
en sloeg de weg af.

Ik miste mijn afslag,
ook de volgende
en keerde niet om.
Het ijs van meningen smelt
tot water van belevingen.
Wat zijn priesters
anders dan gevangenen.
Er is een plaats
voor elke tijd.

De pianist telt,
zoekt tussen 88 toetsen
die ene grijze
en kan niet wachten.
Ik staar naar beladen muren
tot de stenen verdwijnen,
een versnelde droom.

Ik herlees
wat oude geschriften,
historisch kansloos
en roep tralies bijeen.
Er is een tijd
voor elke plaats.
Ik struikel en wil vliegen.

Dat eerste jaar

Dat eerste jaar

Dit is dat eerste jaar,
de eerste verjaardag zonder,
eerste vakantie zonder,
eerste kerst zonder.
Zo tel je, zo beleef je
de groeiende afstand in tijd.

En dan, sneller dan verwacht,
is het alweer een jaar geleden.
Het houdt niet op, het leven
lijkt verder te gaan. Je kijkt
om je heen en blijkt niet alleen.

Zo waarlijk

Zo waarlijk

 

Bid wat je wilt, schijnheilige,

het blijft propaganda, een leugen,

een denkfout.

 

Gooi af die mantel en trek de bergen in,

ver boven de boomgrens van

de illusoire maatschappij.

 

Laat grondmist en zwerfwolken

je ontlasten van alles wat je denkt

geleerd te hebben.

 

Dat was niet leren, echt niet,

dat was oppassen en inpassen en

je keer op keer aanpassen en

 

zo jezelf verliezen. Dat was angst

dat afzondering eenzaamheid zou brengen.

Integendeel, het bracht je verlossing.