Uit fietsen

 Uit fietsen

Wij zouden fietsen
maar de buurvrouw
belde aan in tranen,
niet echt te verstaan
en ik bood aan
haar te rijden

naar het woonzorgcomplex
naast het winkelcentrum,
het hospice,
die ochtend rond half elf
voor het afscheid
van haar man, denkelijk.

Op het parkeerterrein
durfde zij niet uit de auto
en ik moest maar gaan kijken
hoe hij erbij lag.
Ik liep door gangen
en was net op tijd
om te laat te zijn.
Zijn laatste adem

zuchtte uit zijn
rokerslongen.
Later die middag
gingen we alsnog
op weg.

Paraaf

 

Paraaf

 Ik denk,
wat zie ik nou,
daar onderaan,
heeft iemand
zonder overleg
of kennisgeving,
achter mijn rug,
dit contract getekend?

Maar het was
niet rechtsgeldig:
het bleek
een gekopieerde,
platgeslagen
spin.

Te weinig vrouwen

Te weinig vrouwen

Er zijn altijd te weinig vrouwen, zoveel
is duidelijk, heb ik wel geleerd.
Van vrouwen.

En uren tussen zonsopgangen en
onverwachte nachten.

Af en toe vliegt er een reddingshelikoper over,
maar de beesten hebben nog steeds
honger. De nieuwslezer stokte. Insjallah.

Een heftige periode voor iedereen.
Huiswerk nodig? Kom maar.
Wel op tijd de gelblaster reinigen en herladen.

Beursgenoteerde winstgevende bedrijven die
de dood faciliteren rijden stapvoets
door de straten om niets te missen.
Vandaag is het een rustige dag, morgen

wordt alles anders.
Heel anders. Zo hoort het.
Morgen zal ik een stuk minder
zijn.

Over de graven

Over de graven

Op de meurende puinhopen
van deze treurende stad
janken jakhalzen
en reiken rookpluimen
van vervlogen inslagen
tot in de wolken.

Er zijn minder inwoners
dan leefbaar
en niemand is thuis.
Alleen doelloze soldaten
en zij herhalen beschietingen
en bezettingen.

Straat na straat
valt of staat
met de willekeur
van de bevelhebbers
en het toeval
van wederzijdse treffers
en landmijnen.

Graspollen en mossen
overwoekeren
onvoltooide graven.
Scherven, gruis
en botten kraken
onder laarzen
en rupsbanden.

Een opkomend geslacht profeten
zal schuilkelders bevolken
tot het luchtalarm pauzeert.
Ongewapend
waagt niemand zich
op de dodenakkers.

[Dodenherdenking 2024]

Kritiek

 Kritiek

Hij zat op een vlonder,
zo heet zo'n ding.
Niet zo bijzonder
en ik dacht, want zo ben ik,
'Wat rijmt op vlonder:
daaronder gedonder geen wonder?'
en zo. Emma riep en ik keek weg
en weer terug
en de vlonder was leeg.

De volgende dag stond er
zo'n lokaal bericht op de dorpssite,
dat een onbekende
drenkeling was gevonder,
gevonden daar waar Emma en ik
toen zaten, met hem
en zonden. Zonder.

Zeker twintig zomers geleden nu,
Emma is nu blonder en ronder
en we leven gezonder.
Wat is het nut van herinneren,
wat moet ik met zelfkritiek?
Waar valt dit onder? Hou op.

Alles wat kan

Alles wat kan

Slechte wifi in deze biotoop,
waarom bij gods wil.
De lockdown is te omzeilen,
hoor ik, te kort.

Niet alles wat kan moet vandaag.
Soms voldoet een stil
afscheid, een strak volgehouden
zwijgen tot buiten de bebouwde kom.

“Stel je voor dat die
opgeroepen soldaten
niet komen maar gewoon
thuisblijven”, zei ze,
toe dat nog kon. “Doe het.”

Er was een melding,
in het wijkgebouw meen ik.
Zoek onderdak.
Ze geloven nog in een missie,
hun zelfvertrouwen, de overuren
en het licht is hier ook

anders.

De gelukzoeker

De gelukzoeker

Ik had vogels,
maar tijdens
de beschietingen
zijn ze gevlucht
en ze zijn nog niet terug,
zoveel is helder.

Hier
hebben mensen geen naam
maar een volgnummer
en modder
in kleren en haren,
en kinderen
omdat ze moeten.

Het prikkeldraad
hield niet op
en ik weet alles nog,
hier ergens in me
waar ik nooit meer kom,
een kelder.

Nog elke dag
verwacht ik de vogels terug.
En de aarde
onder mijn voeten.