Dit is dat eerste jaar,
de eerste verjaardag zonder,
eerste vakantie zonder,
eerste kerst zonder.
Zo tel je, zo beleef je
de groeiende afstand in tijd.
En dan, sneller dan verwacht,
is het alweer een jaar geleden.
Het houdt niet op, het leven
lijkt verder te gaan. Je kijkt
om je heen en blijkt niet alleen.
Er was een ochtend voor nodig,
een slordig ontwaken
en een hernieuwd afscheid
voor deze vlucht. Ik kwam bijeen.
Bossen drongen aan,
tegenliggers naderden,
een kudde wolken zocht elkaar op,
het zonlicht brak.
In de glazen pui
en verstrooide as hervond ik
een aangelengde herinnering
aan wat had kunnen zijn. Ik kwam weg.
Bomen streelden elkaar
en verstrengelden wortels.
Tussen de stammen werd het niets
weer nu en dan meetbaar.
Een afslag bracht opluchting,
ik zag weer een zon
en wat op een uitweg leek,
even maar, lang genoeg. Ik sloeg af.
De echoput
is geen stiltecoupé deze dagen.
Oeverloos geroeptoeter en
onnodig verdroogde meningen in
plaats van een feitenregen.
De mensen waar het om gaat
blijven liever thuis en
willen hun foto en
naam niet openbaar.
Wat weet ik echt van
mijn ouders?
Bij de scouting hebben ze dozijnen
gemengde stapelbedden en kilometers
waslijn liggen. Weer speculanten en
beleggers, en gehamster van drinkwater en
toiletrollen. En zeker
energierepen slash
morfine slash
amfetamine slash
techno slash
oblivion slash
niets.
Dát weet ik van
mijn ouders.
