Bij de veerpont

Bij de veerpont

De kalender en het schelle licht,
de onmiskenbare
onmisbare onvermijdelijke koffiegeur
die middag,
de beslagen regenruiten
en de laarzen met modder en klei.

De soep is heet
maar dat is dan ook alles
en er is te weinig tijd
ondanks de ruimte
tussen de buien.
Het Volkswagenbusje wacht.
Ze slaapt.
Wat is ze mooi als ze slaapt.

Ze schrikt op als ik kom aanrennen
met twee kroketten
en de deur dichtsla.
Als ze lacht dan lacht ze omdat ik lach,

en dan wou u nog beweren
dat er niets te beleven viel.
Dit,
dit is leven.

Gelijk

Gelijk

Zolang ik leef
heb ik nog niet meegemaakt
dat ik gelijk had.

Beetje gelijk, oké,
maar meer niet.
Dat went,
dat is zo.

Ik ben mezelf in het bos,
ik hoef de bomen
niets uit te leggen.

Ik ga ervan uit
dat ook u geen gelijk heeft.
Wen eraan.

Alles zelf

Alles zelf

Uit de bossen kwam ik
verbaasd
deze stad binnen,
geschramd, gehaast,
veel te vroeg.

Niemand verwachtte mij,
ik verwachtte iedereen.

Plaveisel kwetste mijn voeten,
muren scheurden mijn vingers,
nachtlicht vulde mijn ogen.

Daar en toen vertrokken
mijn ademloze ouders,
niets achterlatend.

Mijn stem, mijn hand nog zeker
jaren onzeker,
ik trok alle gevolgen zelf.

De bossen vond ik nooit terug.

Voor Willem Hendrik Campagne (1891-1973, Paramaribo, Suriname)

Kennis van nu

Kennis van nu

[De zwerver in omloop:]
Niet het beste,
maar goed genoeg,
met de kennis van nu.

[Het koor, de vrouwen
en sommige mannen.
Voetstappen, stemmen:]
Je kerft woorden
in boomstammen
en kijkt toe
hoe ze groeien,
blijvend op hartafstand.

[De zwerver, uitgehold:]
Ik herhaal.
De slang
wikkelt zich rond
de boom van kennis.
Eeuwig duurt de angst.
Maar wel goed genoeg.

[Het koor, iedereen:]
Zij hebben miljoenen,
wij zijn met miljoenen.
Hardop hard op hart.
Nadere kennis ontbreekt
en houdt ons bezig,
dat wel.

[De zwerver van dienst:]
Ik studeer nog,
verzamel verder.
Daar doe ik het mee.

Verenigde invloeden

Verenigde invloeden

Kleurig is het wel,
treurpauwen op muren,
broeinesten, samenzweringen,
het leven een vuilniskoker,
een open riool en de mistral
is alomtegenwoordig
of overal in aantocht.

Een miradj onder de minaretten
van de ommuurde stad
is niet zeldzaam
en toeristisch verantwoord.

Het landschap is extrovert
in kolkende lagen paars en oker
overschilderd maar verlegen,
de verwantschap met schaarse regen
leidt af,
de zon schijnt onveranderlijk
en hitte verteert alles.

Tuimel inclusief vetrollen en rimpels
over exclusieve drempels in tempels
van roulette en poker
als een joker vol dollars
tot je erbij neervalt.
Alles wordt en blijft vreemd.
Je blijft zo arm
omdat je alleen geld hebt.

Zonder haast

Zonder haast

Gezichten als foto’s
aan de verkeerde kant
van zijn ogen.

Sinds de depressies
hecht hij niet meer zo
aan afspraken en orde.

Of aan de god
die hij alleen kent
van televisie
en van die buurvrouw
daar tegenover.

Geen bergen en dalen,
alleen de vlakte
rondom.

Het vluchten overtuigt
steeds minder.
Hij vraagt zich af
bij maximum snelheid,
of airbags
doorzichtig zijn.

Geen eerlijke marathon

Geen eerlijke marathon

Een te jong ernstig kind
verscheurt nachten
en herbouwt
grote delen van de stad
met dranghekken
langs de invalswegen
en vooral eelt.

Een gevaarlijk kind
laat niets heel
van de toekomst,
brengt nieuwe oorzaken
voor gevolgen
en lacht recht in onze ogen,
mét onze ogen.
Die stem blijft nafluisteren
in onze propaganda
en de slijtage verveelt.

Dit is geen
eerlijke marathon,
maar blijf rennen.
Een winnaar verliest
elke onschuld.

Een loslopend kind
hier in ons
bedreigt alles en iedereen
na ons
en het speelt.
Ja,
het speelt.