Verwarrend

Verwarrend

"Ik ben iedereen", zegt ze.
Daar trap ik niet in.
"De muziek verwart me."
Allicht, alles verwart.

Ik lees haar voorschriften
en daal af,
met de hand op het zwaard.
Het altaar wacht in de zon,
woorden laten sporen na.

"Waar ben je?"
In je, als een worm,
en ik scheur me naar buiten
in je slaap.
Ik verwoord verwarring.

"Laat me niet alleen."
Ik doe niet anders.

Roos van Roosendaal

Roos van Roosendaal

Ik dans weer met moeder,
ooit roos van Roosendaal.
Wielrem vast, loskoppelen,
voetsteunen opklappen,
driepuntsgordel los,
knieën fixeren,
kramp uit laten trillen,
rechtop in één beweging,
vallende domino.
Onze ingesleten tango,
quick-quick-slow naar
haastig achter bramenstruiken.
Tijd telt af.
Haar adem syncopeert,
brekende takken slagwerk,
boombladeren applaudisseren
ovationeel.

Niets heiligt.
Haar handicap overwon,
onteert, domineert
deze roos van Roosendaal.
Geoefend, geroutineerd,
deze dans met haar zoon
in een ondergedoken zon,
in onze zielen gekerfd.
Tijd telt af,
en die muziek
ondergraaft, doorgrondt,
wortelt ons,
samen alleen.

Zij vormde mij,
botten, vlees,
lach en leed.
Alles van waarde
wordt afgenomen,
herinneringen blijven.
Voorheen roos van Roosendaal,
geknakt en afwachtend
ongewild onwillig
in mijn onmachtige armen,
tijd telt af.
Heilig de taalloze woorden.
Heilig, heilig het huilen.
Heilig, heilig, heilig de tranen.
Zeg niet: amen.

(mijn moeder, 1919-1978, leed aan multiple sclerose)

Opening

Vanaf 1 januari 2015 worden mijn gedichten hier geplaatst. Commentaar is welkom. Kopiëren alleen met vermelding van © Hans F. Marijnissen !