Geweldsinstructie

Geweldsinstructie

Wij werden
onderling gekweld,
bladerden door elkaars boeken
en lazen niets.
Het vuur versteende tot huis,
geen woning.

Zij wilde vluchten
en ik liet haar.
De afrollende horizon
van de bijrijder
overviel haar als iedereen.
Ze kwam niet ver,
bleef zichtbaar zodra
ik de ogen sloot.

Uiteindelijk
vergaten zij en ik
dat we ooit bestonden,
samen alleen,
een leeftijd geleden.

We troffen elkaar
zonder zoeken, vluchtelingen
op barricades.
De herkenning
voelde als geweld.

We wachtten
op nadere instructies,
en nu nog.

(Uit: 'Voorgoed genezen', 2016)

Angst, de wolf

Angst, de wolf

Het was angst
die ons bijeen bracht,
een niet omschreven pijn,
namen, herinneringen.

Het is angst
die ons bijeen houdt.
Eenzaamheid,
buiten wachtend
zodra je je deur opent,
hongerige wolf.

We zijn vondelingen
op de ochtenddrempel.

Sluit je ogen,
de nacht ademt traag,
de dag slaapt.
Ook al stierf ik morgen,
ik zou hebben geleefd
met jou bij me.
Hoor het huilen
buiten. Het gaat
niet weg.

Wij zoeken een nieuwe collega

Wij zoeken een nieuwe collega

Het zijn niet de kosten
van de verpleging,
de lysolgeur, schrob- en
boenmachines en zeepautomaten.

Het is niet de
gekortwiekte kundigheid
van de verpleging,
de goede wil die door gangen jaagt
en een thuis zoekt, een doel, hart,
bestaansreden.

Het is de stapeling
van beeld in beeld,
de herhaling van hetzelfde.
Het alzijdig verstelbaar bed, het infuus,
de televisie, stapelstoelen,
het afwachtend alarmsysteem
van de verpleging,
de andere bezoekers,
de torenhoge en heldiepe duikeling,
beduimelde tuimeling,
van afscheid in afscheid.

Dat zal pas stoppen
als mijn beurt komt
en ik mezelf uitadem,
terug naar het niets, waarin ik
niet eerder meeging. Het verdwijnen
van de verpleging.
Het aanstrijken van een lucifer,
het uitblazen, nagloeien en doven.

Technici

Technici

Bestudeer
de machines
van de dag.

Technici
lopen af en aan.

Niemand ziet je,
niemand heeft tijd
voor die nacht
in je.

Rondom Adje

Rondom Adje

Dit is heftige shit,
echwel voor het echie,
van altijd tot nooit niet.
In zware shaggies
gaat het noodlot in rook op.
Snelle harde hartslag
onder violen in triolen,
vette beats uit het niets,
live zang, gesamplede koren,
klassiek, dance, drum-'n-bass,
dat is wat wij horen,
waarvoor wij kwamen,
en wat zal blijven duren,
van Adje.

Adagio. Zie hem staan
frontaal vooraan, ecce homo
voor de duvel niet bevreesd,
voor het niets nog het meest,
in caelum en infernum
in coupletten en refreinen.
Geen ad hoc flauwe culturen
met toeters en bellen,
niet paaien of rellen.
De wereld draait door in aeternum
en we doen dit samen
alle dagen en uren,
één met Adje.

Van voor naar achter
van links naar rechts,
het zit in ons,
ontspruit uit allen,
groeit in samenzang.
Er zit geen preek in hem
maar wel een requiem.
Als één stem, in akkoord
uit ontelbare kelen.
Dit is geen afscheid.
De dirigent gaat ons voor
en wij zullen volgen.
Wij luisteren, resoneren,
fluisteren ja en amen,
willen mee, trillen mee
met ramen en muren
rondom Adje.

(Ad Maas 5 oktober 1949 - 6 juli 2017)