Er werd gelachen (een middag met Margot)
Ik was maar een oog.
Ik voelde me heidens
tijdens de aanblik van haar ogen –
misschien was het begrijpen...
Het interessant blijven verveelde mij ook,
eerlijk gezegd,
maar ik was maar een oog.
Ogen moe van het zien
maar het zien niet moe.
“De zon is nu op ‘n andere plaats,
kijk maar, daar.”
(Kijk, ze ziet het.)
Ik herinner me:
een foto van een koningin aan een witte muur;
gaashekkens van minstens 2 m hoog;
kastanjes langs een landweg;
gras;
een tekenfilm over een beer;
een witte bries en natte bladeren
en haar haar in mijn mondhoeken.
Er werd ook veel gelachen.
(Maar ik was maar een oog.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten