Het verdwijnend huis

Het verdwijnend huis

Een decor waarin je
keer op keer dwaalde, een huis waar je
lang geleden woonde
maar dat nooit bestond
anders dan in je dromen.

Een lintweg, de bomenhaag
die in deze herhaling
werd gerooid, en terwijl je
deelneemt aan de barbecue met bier
bij het buurtfeest op het grasveld,
eet en drinkt en wil vertellen:
"Ik woonde vroeger in dat hoekhuis",
is deze keer het huis zelf
weg

en louter het suizen van rubberbanden
over de snelweg, het joelen van kinderen
en het janken van claxons
houdt je op aarde.

Tegemoetkomend verkeer

Tegemoetkomend verkeer

Het lieveheersbeestje
laten overstappen
van het ficusblad
naar je vingertoppen,
dan voorzichtig
het raam openen,
het insect de tuin in werpen
en het nakijken
alsof je het zelf was.

Het is een recept.
Tel wat je hebt
en blijf herhalen
tot je ontwaakt
en alles wat
op je af komt
en je aanraakt
je in leven houdt.

In een gesprek

In een gesprek

Een volmaakte staking,
een volkomen onderbreking
van alle overbodige gebaren.

Het gesprek gaat door.
Buiten op straat vordert de file
als vanouds.

Ik wend mijn aandacht
als de loop van een geweer
naar mezelf, druk af,
en glimlach.

Ik geloof niet dat iemand iets merkt.
De branding leest de woorden
en wist.

De naderende oogst

De naderende oogst

Soms doorzoekt een schaduw haar licht,
maar dat negeert zij.
De middagbries mist richting
in de eikenbladeren op het gazon
naast haar thuisloze woning.
Tot haar middelpunt verdwaalt
in een doolhof van herinneringen
strijkt heel even maar, kort,
herkenning over haar ogen
en mist zij in het door de oogst

uitgedunde gezelschap
een eerder vertrokken gezicht,
die spiegelende blik, die mond die
haar naam kust. De naam die ze hem gaf
blijft buiten bereik,
maar de stem kabbelt in de zomerbeek
tussen oeverriet en jaagpad.
Zij vergat wie ze was, wie ze wilde worden,
tot niet onverwacht de aarde
zich afwendt van de zon,
uit het niets de nacht terugkeert
en alles weer duidelijk en eenvoudig wordt.
En donker.

Aan mijn kinderen

Aan mijn kinderen

Mijn beste rumoerige kinderen,
gun vader stilstand,
negeer overleefde angsten
en hoofdschuddende traagheid.

Mijn zingende, biddende nageslacht,
ontken je afkomst
met de stelligheid van een vergissing,
en de zekerheid van je jeugd,
besef niet dat je leeft
maar tuimel verder.

Vader zit aan de oever
en berust in blindheid,
luistert naar jullie muziek
en weigert herkenning.

Mijn trieste, onvergeeflijke, zinloze,
hopeloze, stervende en levende kinderen,
hier ben ik, dicht achter jullie,
niet aansprakelijk
en onverantwoordelijk,
met jeuk waar ik niet bij kan,
dans verder
ook zonder mij.