De aanrijding

De aanrijding

Een gestolde glimlach,
beheerste ademhaling,
de blik op de stralende toekomst,
de gedachten in de agenda,
de handen met witte knokkels
om het stuur.

Een beperkende opvoeding
zwaar op de schouders,
een gebrek aan belangstelling
alomtegenwoordig.

Dwars door me heen,
hij zag me niet eens.

De verslaggever

De verslaggever

Buiten dit opvallende raam
trekt niets de aandacht,
een bonzend hart in een verder dood kind,
ontelbare huisvrouwen rondom,
talloze kiezelstenen, elk onmisbaar,
troosteloze straten,
versluierd licht.

Ik dans zorgvuldig
voor het raam heen en weer,
een dag zonder geschiedenis,
door de wind bewogen,
een poppenkastfiguur.
Een dodelijke reflex,
eenzaamheid. Een masker
dat een glimlach naar buiten richt.

Het einde overwint toch.
Vertrekken is noodzakelijk:
volg de aanwijzingen,
let op de juiste tijden,
verspil geen aandacht aan omleidingen.
De wereld veroordeelt zichzelf,
mijn land doorloopt alle pogingen,
te traag, veel te traag alles,
en verstikkend bewapend.
Vertrekken is onmogelijk,
maar noodzakelijk, verplicht.

Mijn land, vertrek, ga door,
ook al is er geen begin meer,
en blijft alleen het einde zeker.
Mijn land, val niet voortijdig,
blijf opeen en dicht.

Zij zijn thuis

Zij zijn thuis

Er brandt licht
op hun etage.
Misschien
horen ze de bel niet,
staat de televisie te hard of zo.

Wat kan ik doen.
Ik reis door deze steden
zonder bagage of bestemming
en waarom
zou iemand me binnenlaten.

De kamer licht groen op.
Zolang mannen en vrouwen
niet samen in één elftal spelen,
kijk ik niet.

Die camera werkt, echt wel.
Ze weten dat ik hier sta.

Geen nieuws

Geen nieuws

Mocht ooit ik ontsnappen
aan deze regelmaat:
zoveel tegenstemmen
is onverdraaglijk,
en geen nieuws.

Een school woorden
streek neer op papier.
Mijn ogen, spreeuwen,
pikken ijverig
kruimels uitleg op.
Ze vallen opwaarts als ik nader,
schrijven in de hoogte
wat ik al wist,
ondertussen.

Een telefoon die net
stopt met jodelen
als ik toe ben aan antwoorden,
de krant van eergisteren,
nieuws herhaalt zich,
verandert niets.

Want zie,
het heeft gestormd,
hoge bomen gaven toe,
bogen,
en braken.

Stranddag

Stranddag

Ik sta op en verlaat de stad,
waar dichters dochters
verleiden tot een glimlach
en meer, en de schaterlach
van een geboorte over de straten
achtervolgt tot in

een automatische ochtend.
Het is hier zo stil
bij dit strandpaviljoen
dat ik de golven in mezelf
kan horen. Gedachten als meeuwen
cirkelen, achtervolgen elkaar tot taal.

De toepassing van koffie,
de gewoonte van ontwaken.
Kom eens gezellig tussen me in zitten.
Doen. De zon nadert. Jij zet komma’s
in ons reisverslag waar ik punten dacht.