Stranddag
Ik sta op en verlaat de stad,waar dichters dochters
verleiden tot een glimlach
en meer, en de schaterlach
van een geboorte over de straten
achtervolgt tot in
een automatische ochtend.
Het is hier zo stil
bij dit strandpaviljoen
dat ik de golven in mezelf
kan horen. Gedachten als meeuwen
cirkelen, achtervolgen elkaar tot taal.
De toepassing van koffie,
de gewoonte van ontwaken.
Kom eens gezellig tussen me in zitten.
Doen. De zon nadert. Jij zet komma’s
in ons reisverslag waar ik punten dacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten