Steeds meer spaties

 Steeds meer spaties

Juist
wat ik niet begrijp
is wat ik grijp
wanneer ik grip
op herinneringen
zoek.

We reden door regen
in verdwijnend landschap.
Stilstaande havens,
dalende dijken
en opkomend kwelwater
onder overwegend wolken.
Wazige impressies
kunnen scherp aanvoelen.

Het werd vanzelf later.
Ook de voorruit werd gewist
en we wezen elkaar
op wat er niet meer was.
We wisten dat alles
horizon zou worden -

de verhalen, zinnen,
woorden, leestekens
en steeds meer

onbereikbare spaties.