Als tijd
wordt ervaren
als snelheid
staat deze ochtend stil,
gestremd in licht
en herinneringen.
Als de ochtend
niet meer is
dan een wens,
is slapen afwachten,
en ontwaken verbazing
over het blijven
van die wens.
In de handen
onzeker omklemd
de loodzware beker
van de dag.
Ik open de ogen
en drink
tot de bodem
dat de wens
nooit mag wijken.
De stormvloed van de oorlog
liet verminkte en invalide
mannen achterop
in de leegte van de wederopbouw.
In moeders eerste rolstoel,
zwart gemoffeld en opgelapte
rubberen wielen,
knikkebolde zij over dorpsstraten
en langs cafépleinen,
volle terrassen en haastige
dagblinde obers,
waar dronken christenen haar bespuugden
en bier over haar goten
zoals hun naamgever onder zijn kruis
toenmaals overkwam,
en een straathond in haar schoenen beet.
De wereld sloot haar buiten
in de afbraak van ongerijmde
kudde-instincten.
Al hun gelederen sloten zich.
Waarover je niet kunt zwijgen
moet je schrijven.
Waar laat ik de knip
en waar de parkeerticket?
De geur van frituurvet
en ranse mayonaise
verdrijft niet de vale zweetlucht
van noodgedwongen
beheersing en handhaving.
Doorlopen. Niet staren
naar roze verbrandingen
en afgedwaalde secundaire
geslachtskenmerken
op zanderige badlakens
tussen menig platgetreden graspol.
Minstens twee heren
konden hun lijfelijk reageren
op hun nabije lief
niet langer negeren
en sprongen uit beschaving
het koele water in
van de afgraving.
Op weg naar haar flat
die zomernamiddag
zocht haar rechterhand
de hete versnellingspook
en mijn verdrongen zaad
haar stoelhoes van lamswol.
Zij beschuldigde ouders
van haar bestaan,
de wereld van gevangenschap
en bleef tollen in die waan.
Naast soortgenoten vernageld
op verpulverd parfum
achter de blinde schuifpuien
van haar terrarium,
in bloedeigen narcotica,
en zij klaagde
over het verouderen,
de droogte
en het vernederen.
'Uit welke zomer
kwam zij en liet mijn
verkoolde hersens opgloeien
in haar adem?'
Na haar dood
viel regen
op de leegte
die achterbleef.
De crisisopvang
na haar gedwongen opname
hersloot de gelederen.
'Zij bracht mijn razend hart
tot rust, aan haar bron
leste ik mijn dorst.
Waar ben je nu?'
Zijn onbegrip overweegt.
Helft, wederhelft,
hij valt, rolt verder,
verzamelt kras na kras
en vindt het wiel uit,
opnieuw
en opnieuw.
Laten we wat meer
om elkaar heen kijken,
niet alles moeten weten
of namen geven.
Als we ruimte willen
om in te schuilen,
te vluchten
in een nachtrit
tot ver na de ochtend
van een onverwachte dag
en deze woorden
al die tijd
tegen ons praten
en in ons zingen
zoals een bos dat doet,
als we vallen,
blind achterover
in onderling vertrouwen,
onterfd van alle hoop,
reizen we verder
en dieper dan ooit.
Laten we wat meer
op elkaar lijken.
Tafelleed
De aarde draait
rond, behoedzaam,
om niemand voortijdig
te wekken.
De kleuter in mij
speelt gewoon door.
"Een rugzak
is alleen zwaar
op je schouders",
hoor ik haar zeggen
los
aan een tafel achter mij.
Ik trek de riem strakker.
"Je houdt dat gevoel vast."
Ik schud de pot
bosbessenjam om en om.
Zij klauterde
uit de laadruimte
van de grenzeloze combine,
een stukje opwarming
van de planeet
dat bij mij kwam wonen.
Midden in de nacht
drupt een klonter jam
los
van de deksel in de pot
in de donkere koelkast.
Onbetaalbaar.
De kleuter in mij
ligt nog jaren wakker.
Kom mee naar binnen allemaal.
De pinguïns op Antarctica
vormen verdichte spiralen
om een fictief centrum,
in hun hartslag
samen trappelend.
Hij bleef een leraar,
ondanks het niet te voorspellen
leven dat hij achterliet.
Hij bleek onnavolgbaar,
stond zichtbaar te lang
alleen op de dansvloer,
barbaar, barbaar,
zijn blik aards en intiem
in onze ogen.
Kom nog meer naar binnen,
verder inwaarts.
Wij lazen de afstanden
in zijn ogen
zoals je een gedachte leest,
onbedoeld het gezang
tussen minnaars hoort
of een ei breekt,
en sloten onze gelederen,
om elkaars verzamelde
warmte te delen
en vermenigvuldigen.
Meer bewijs
bleek niet nodig.
King of Clouds
I can feel you move
warm inside of me
you're a heavy child
I'm the king of clouds
touching snowflakes
before they melt away
sharing beauty never seen
Like a lotus
in perpetual birth
you're my flower
I'm the king of clouds
opening morning
before the break of day
share emotions never felt
High above the valleys
of earth's reality
you're the queen
I'm the king of clouds
time will tell us
more than words can say
sharing secrets never heard
(Music: Jack van Liesdonck and Leo Cornelissens; lyrics: Hans Marynissen)
From ‘Dawn Dancer - Flyte’ 13" vinyl, Don Quixote Records / Edison, Japan 1979; cd, Musea, Rotonfey, France 1994; cd, Si-Wan Records, South Korea 1994; 13" vinyl, Belle Antique, Japan 2012.
Alle indrukken na de eerste
Onbedoeld samen
na afspraak
op de verpleegkamer
van het ziekenhuis
in onbewogen zonlicht
die middag.
Een stapvoetse wandeling
de gang op en neer
niet langer, niet meer
een aftasten van de vloer
warm en arm in arm
weer broer en zus.
Ineens die herinnering:
'Weet je nog,
een heitje voor een karweitje
van de welpen, de scouts
ruim zestig jaar geleden.
Jij moest mee
van vader
mijn grote broer
huis aan huis omdat
ik soms niet bij de bel kon
en moeder het zo beter vond.'
Haar arm werd even zwaarder,
haar volgende stap
kwam wat later.
Alles daarna
wist die indruk
niet te overschaduwen.
Tomeloos
hij kwam dichterbij
(omdat hij naderde)
hij zweeg
(nadat hij stamelde)
hij verzamelde
(omdat hij verloor)
zij leek een ballerina
(omdat hij niet dansen kon)
leek begin en einde
(omdat zij niet anders kon)
hij liet zich vallen
(tot ook de aarde viel)
hij bleef achterwege
(omdat hij wegbleef)
en bouwde een leven op
(nadat hij wegbleef)
wat op een verleden leek
(alleen als hij terugkeek)
hij dook weg achter tralies
(waar hij onderdook)
vond sporen van zichzelf
(waar hij de honden rook)
hij likte de wonden ook
(nadat hij genezing vond)
tot de dood haar haalde
(en hem achterliet)
nadat de dood haar haalde
(en hem achterliet)
bleef hij achter
(en tomeloos)
