Meer bomen

Meer bomen

Kan het nog dover
nog blinder,
de ogen meer of minder
open voor zonlicht,
de stem afgeperkt
tot aan de grens.

Ik neem mijn boom
uit wandelen
en toon haar de wereld.
Het verkeer,
andere bomen
in colonnes,
de vuurzee.
Het gaat niet over.

Dorstige snijtak,
ongeënt loopt zij niet weg.
Zij bloedt en bloeit op,
compenseert met schaduw
en rijp fruit
en ik dwaal af
naar meer bomen.

Onbeperkt
door mijn waarneming
rillen haar twijgen
en bladeren
in mijn adem.
Ik bied stoelen aan.

Ik ga nu leven
waar alles verandert.
Kan het nog verder
nog dieper, denkt zij,
denk ik.
Mag ik dan weer mee.

Halverkeer

Halverkeer

Ik hoop op draaideuren,
dan kan ik me nog bedenken
en terugkeren.
Ik wil uitstellen
tot het niet anders kan.

In de hal pingelt
een pianist
hinderlijk door de muzak heen,
en blijft herhalen.

Bloembakken en zitbanken
kunnen de betonnen pilaren
niet verhullen.

In een onlosmakelijke rolstoel
met dwingende echtgenoot
die nóg een cappuccino
altijd afraadt:

‟U bent mijn moeder niet!”
‟Nee, ik ben uw chauffeur.”

En ik herken haar
wederkerig
in dit halverkeer.

Vang hem op

Vang hem op

Vang mijn kind op,
als hij struikelt
en valt in de armen
van die hem
misbruiken willen,
die aan hem verdienen.

Help hem met opstaan
en zorg voor pleisters,
hechtingen, een zakdoek,
kalmerende woorden,
een arm rond de
gekwetste schouders.

Ik zie het ook,
hij is sterk als een beer,
zijn knuffel kneust je rug
en hij is een kop groter dan
al die zorgverleners
die komen en vooral gaan.

Als ik het niet meer kan,
er niet meer ben,
vang hem dan op voor mij,
voor hemzelf vooral,
en breng hem thuis.