Anders

 Anders

Het is lange tijd geleden
dat ik je zag
en ik je lach
in mijn kamer hoorde,
op mijn trap vermoedde.

Je gezicht is zo anders,
je lacht ook anders,
alleen details bleven als vroeger - meer niet.

Hé, zeg me hoe is het je vergaan,
waar is Belle gebleven (hier: een blaffende hond, zacht),
ik wil het horen.
Waarom ben je veranderd,
hoe komt het dat je zo anders lacht.

Het is zo lang geleden.
Wij beiden veranderden zoveel.

Hé, luister eens,
kom echt eens bij me zitten,
niemand anders hoeft het te horen.
Vertel het me,
ik wil het weten.

De foto's

 De foto's

we namen foto's
in de hoop dat kind altijd
bij ons te houden

we deelden alles
en wilden vastleggen
hoe we beminden

we bewaarden dit
lijdzaam nadat het opstond
en ons achterliet

Uit fietsen

 Uit fietsen

Wij zouden fietsen
maar de buurvrouw
belde aan in tranen,
niet echt te verstaan
en ik bood aan
haar te rijden

naar het woonzorgcomplex
naast het winkelcentrum,
het hospice,
die ochtend rond half elf
voor het afscheid
van haar man, denkelijk.

Op het parkeerterrein
durfde zij niet uit de auto
en ik moest maar gaan kijken
hoe hij erbij lag.
Ik liep door gangen
en was net op tijd
om te laat te zijn.
Zijn laatste adem

zuchtte uit zijn
rokerslongen.
Later die middag
gingen we alsnog
op weg.