Café aan de rivier
De rivier stroomde hier
nog voor de mens haar insloot.
Zij moppert en mompelt
oeverloos in haar bedding,
keert en draait.
Luchtende dekens
hangen uit vensters als tongen.
Vertrokken vrienden
wachten in dat café
dat ik ken
en zodra ik de ogen sluit
hoor en zie ik ze,
bestel ik een rondje.
De gloed van de open haard
schijnt door muren heen.
Van sommigen
weet ik dat ze stierven,
van anderen weinig meer
dan dat zij vertrokken,
of ik,
en wat van hen rest hier in me
vermindert, alsof de stroming
telkens iets van hen
naar zee voert.
Gerst, tarwe, hop en water,
de golfslag van de rivier,
en de glimlach
van de waardin
houden ons in leven
in elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten