Geen zon
Structureel definitief
te laat, elke morgen.
Dagen vertrekken op tijd
en laten me achter
op een verlaten perron
hier in mijn woonkamer.
De stad remt me,
temt me, overstemt me.
Herinneringen
houden alles op afstand.
Ik ruim op en taxeer
hoopvol voorbijgangers.
Eenzaamheid stremt me
en dan lijkt de
dichtstbijzijnde vreemde
een vriend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten