Parkering
Wat maakt de akker
in ons wakker,
de bomen en struiken,
het groeien en vergaan.
Val, avond over de vallei.
Een gevallen ei in mij.
Wek de vraag.
Asresten, crematiecake
alles gisteren,
voorheen, en nu vandaag
niet meer.
Ontwijk het antwoord.
Het park vertelt
door te zwijgen.
Standpunten van bomen
in overleg.
Het voedsel in kringloop,
de steen, de worp,
de boomwortels en kruinen
afscheid en loslaten
en erover praten.
Het omarmde vergaat,
het ontkende blijft.
Het park parkeert
markeert mankeert
wat het afweert.
Een urn als een ei,
tin marmer steen glas,
het vergaat traag
laag voor laag
op velden, in tuinen.
Het moet de koffie zijn,
de thee, de cake,
het handen schudden,
de geur van natte aarde
de restwaarde en de spade,
de hark, het park
meer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten