Ontkenningen
De zuigeling graait
naar de andere borst,
de hebzucht genetisch.
Hier op deze rivier
is waar ik thuishoor,
stroomafwaarts.
De golfslag kabbelt,
voorkomt voetsporen
en babbelt
met de oevers.
Ik kan niet wennen.
Het laatste nieuws
oud als de wereld.
De baby kraait van dorst,
profetisch.
Wat ik ook dicht,
ik kan niets ontkennen,
niets veranderen,
alleen tijdelijk vastleggen
in ontregelende gedienstigheid
ontkiemend.
Niet elk land
is vruchtbaar.
Na het aanvegen
keren boombladeren terug
alsof er niets gebeurd is.
Ik blijf ontkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten