De dichter en de wolk
De wolk kijkt neer op de dichter
die denkt dat hij in het gras ligt
en niet nadenkt maar zich laat voeden,
inspireren noemt hij dat,
door de wolk die verwaait en oplost
en de dichter het zwijgen oplegt
tot een volgende dichter knielt
en de blik opwaarts richt.
Ondertussen verandert alles
in zichzelf en is er niemand
om het na te vertellen.
Vanuit de zee volgen wolken
elkaar op als woorden in een zin
die de dichter negeert
omdat hij origineel wil zijn
en niet wil volgen.
Vind in dit beeld de regen
en de wind.
Of een bloem,
en beschrijf.
Ondertussen verandert alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten