Verstrengeld

Verstrengeld

Verstrengeld
als naburige bomen,
wat ik doe en denk.

Haar gezicht keerde
naar het mijne,
onverwachte bloem,
open kelk.
Ik sloot haar
in mijn ogen.

Ze plaatste een ladder
tegen haar wolken,
klom omhoog
en kwam nooit terug.
Zonder ladder
kon ik niet volgen.

Ik kan niet
niet aan haar denken,
de dolk wrikt in me
tot het heft
al sta ik stil
waar ik verwelk.

Wat ik doe.

Storm

Storm

De onrust bestaat.
Onttrokken aan het zicht
van de autoriteiten
stijgt het aantal reizigers.
Iedereen kan de volgende zijn.

Er gaat zoveel verloren
in woorden;
nog meer in gebaren.
Wie garandeert deze toekomst?
De enige zekerheid blijkt de leugen.

Verschroeid land,
grootscheepse plunderingen,
naamloze vrouwen, kinderen
en oudere mannen stromen samen:
een rivier van angst.
Jongeren blijven achter
en vechten, hopeloze guerrilla’s,
de vijand steeds sterker in hen.

Er gaat zoveel verloren.
Van ver nadert de storm.

Assimilatie

Assimilatie

Misschien
vertel ik je
de waarheid,

maar het doel
van deze woorden
ligt elders.

Niemand kent me
hier.
De menigte
bladert zonder te lezen
door me heen,
luisterend
naar andere muziek.

Niemand
zal zich herinneren
dat ik hier was,

maar alle dagen
laten hun sporen achter
in wat ik weet
en wat ik doe.

De nummers

De nummers

Ja,
ik had plannen voor vandaag.
Ik heb honger en wacht
op mijn beurt. Ik heb dit nummer, hier.
Buiten mijn wil voel ik me naakt
alsof ik zojuist werd afgepeld,
ontveld als een sinaasappel.
Nee,
dat ben ik niet
in het glas van die klok,
gebogen als een vraagteken,
dat is mijn spiegelbeeld, want
de wijzerplaat telt nummers, tekens,
en die veranderen telkens.
Waar iedereen blijft?
[handenkrommend,
tenenwringend]

Ik weet het niet,
misschien regenen ze weg,
net als hoge kantoren met wachtkamers
en goedwillende familie en vrienden
achter mij.
Volgens mij heb ik helemaal geen nummer,
kan dat, binnen dit spreekuur?
Als ik mijn keuken opruim
laat ik altijd één lade ongemoeid,
ter vergelijking, als referentie.
Hoeveel verschillende nummers
bestaan er eigenlijk?
[tandendodend,
geestknarsend]

Nee,
ik heb al twee koffie op.
Ik kocht vasthoudende aardappelen,
biodivers en duurzaam
bij het vrouwenlosloopterrein
hier in het winkelcentrum
en ben urenlang trending op twitter.
Ik tel alle nummers op
tot waar ze niets meer betekenen,
wacht op instructies
en volgnummers.
Ja.
Nee,
ik weet niet wat mijn nummer is.
Het verandert telkens, steeds.
Ik blijf verwachten dat iemand ooit
rekening met mij zal houden.
Met hoe ik ben.
[tranenstollend,
bloedtrekkend]

Nachtslot

Nachtslot

Een werkdag schenkt hem
valkuilen,
er gaat geen dag voorbij
of hij weet het,
de ochtenden die knellen.
Hij ontwijkt de vallei
en vindt de afgrond,
het uitzicht religie,
de spiegel afgod.

De wegen ontstaan
onder zijn wielen,
steden groeien en groeien,
en als hij de armen spreidt
omvat het noodlot hem,
doordrenkend, zelflerend.
Een dans tussen
instinct en ratio,
repeterend startschot.

Dan liever naar binnen
waar hij herkent
wat hem bedreigt
en hij het vergrendelt.
Hij wenst haar
en zijn wachtende gezin
weer een rustige nacht
en verdwijnt achter
zijn nachtslot.

Het orakel van selfie

Het orakel van selfie

Met elke klik
verdwijnt iets
en hoe vaak ik ook probeer
de foto lijkt niet

op hoe ik mezelf zag
in jouw ogen
toen jij nog naar me keek.

Gisteren en morgen
bestaan niet
en ik word er ook
niet wijzer van.

Verbouwingen

Verbouwingen

Vanavond is het haar tijd,
ik zag dat vanochtend al.

Iedereen komt op kraambezoek,
schuifelend, met korte handen,
tuk op broodjes en koffie,
meedogenloos vriendelijk, en zo.

Ondertussen
gaan de verbouwingen gewoon door,
waarom ook niet.

Dakdekker

Dakdekker

Hij was alleen,
maar wist hij het,
schiep hij schoonheid,
inzicht, helderheid?

Een dakdekker
op zoek naar tijdelijk werk,
of vast,
naargelang de regenval,
bood hij bescherming?
Daar boven mist het niet.

Zichzelf al teveel
zoekt hij geen gezelschap.
Hij was alleen
en mist het niet.

Er zijn nooit genoeg daken.
De wereld zijn moeder
voor nu en altijd,
en hij wist het niet.