Verstrengeld
Verstrengeldals naburige bomen,
wat ik doe en denk.
Haar gezicht keerde
naar het mijne,
onverwachte bloem,
open kelk.
Ik sloot haar
in mijn ogen.
Ze plaatste een ladder
tegen haar wolken,
klom omhoog
en kwam nooit terug.
Zonder ladder
kon ik niet volgen.
Ik kan niet
niet aan haar denken,
de dolk wrikt in me
tot het heft
al sta ik stil
waar ik verwelk.
Wat ik doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten