Brabants ontkennen
Een kansspel kwispelt
mijn toenaam,
vereert het toeval.
Kaarsvet verteerde
en stal zuurstof
vanaf mijn geboorte.
Doorschijnende woorden
spannen vitrage
tussen dichter en lezer.
Waaraan grenzen grenzen.
Waar begint de ander
en waarom zou ik,
vertrouw ik,
onthou ik.
Ik ben de leegte
tussen jullie in,
dringende, dwingende vlucht,
in heldere vergissingen
en vage beloften
waar jullie ontbreken,
wreken, breken.
Wanhopig sperma.
Als de bus mij brengt
van waar ik niet ben
naar waar ik niet moet zijn,
ligt dat aan mij.
Steden vatten ons samen
waar wij uit elkaar willen,
laten vogels stilstaan
aan een lege hemel.
Laffe hond,
weggedoken achter
een stomp schild
van cynisme.
Spreeuwen ontkennen
de zwerm,
dat heet zingeving.
Onteerd en genegeerd
leerde ik ontwijken en zwijgen
en schuilend in troostrijke
bossen en vennen
nooit wennen,
ontkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten