Het einde van de wereld door ijs

Het einde van de wereld door ijs

Laat de goden oplossen
in het niets
en de mensen rusten
in zichzelf,
nu de naakte stad danst
in eigen kunstlicht
tot in een nieuwe ochtend.

De cafés van vroeger sloten,
de klanten werden samen eenzaam,
er komt een nieuwe toegangsweg
met bredere stoepen
en lichtgevende strepen,
simpel, en trouwens,
ik drink niet meer zo vaak elders.

‘s Avonds zit-lig ik
op de lig-zitbank
van wat deze dagen thuis heet.
IJs smelt in mijn glas,
ik luister naar muziek,
denk ik,
en niemand stoort me.

Mensen als.
Woorden als.

Geen toegang

Geen toegang

Een handtekening zegt niets,
alleen het woord telt.
Ik bleef buiten.
Er was een poort.

Volgens het tegeltje
achter de mevrouw
van de bewaking
krijg je in het leven
zelden een tweede kans
op geluk.

Ik zou genoegen nemen
met een eerste kans,
dacht ik.

Ze vroeg om mijn idee.
Ik had geen idee.
En geen toegang.

Wij staan niet alleen

Wij staan niet alleen

Ik kom zonder wapens vanavond
en liet mijn harnas achter.
Aan de overkant,
om ons heen en in ons
staan zij die niet
op ons wachten of
nog iets verwachten.
Zij lieten ons los.

Het vergeten als regen
kan niet alle verleden,
zonden en lijden wegspoelen.
Laat en laag zonlicht
door glas in lood
kleurt herinneringen
aan zij die gingen,
de lach, de streling.
Zij rusten onder ons,
ingetogen mos.

Ik vind woorden en hoor
een zwijgend koor op afstand
dat altijd gelijk heeft
door afwezigheid,
dat ons niet alleen laat
en voorgaat,
hier vanavond en later,
een omarmend, meegaand bos.

Blader om

Blader om

Heeft iemand
de bladeren al geteld,
buiten op het plein,
die daar vliegen en rennen
schuilen en jagen
strijden en vallen
in drommen
tot ze neerdalen
en op ons wachten?

Begin gewoon met een,
dan twee, drie,
en laat elk blad tellen,
optellen,
tot niemand ze kan vergeten
en ontkennen.

Kijk, botwitte grafstenen
voor gevallenen
aan landingsstranden
op ingesleten slagvelden
in rijen en kolommen,
zo onderhouden
dat het nooit zal wennen,
die groeiende hoop
bladeren.

Een spagaat

Een spagaat

Alleen de vertrapten
kennen de waarheid.

Mijn voorstel: een gedicht
dat geen woord kan houden
over alles wat je ziet
met je ogen dicht,
alles wat je pas mist
als het verdwenen is
zoals een kinderzitje
of je bier.

Ik let even niet op
en meteen vult haar jonge lichaam
mijn oude zintuigen.
Toen ik jong was
had ik ook zo’n lichaam
maar dat is later met
een ander getrouwd.

Ik kan niet kiezen.
“U zult het met mij moeten doen”,
sprak ze elastisch en fatisch,
en daar kon ik inkomen.