Het einde van de wereld door ijs

Het einde van de wereld door ijs

Laat de goden oplossen
in het niets
en de mensen rusten
in zichzelf,
nu de naakte stad danst
in eigen kunstlicht
tot in een nieuwe ochtend.

De cafés van vroeger sloten,
de klanten werden samen eenzaam,
er komt een nieuwe toegangsweg
met bredere stoepen
en lichtgevende strepen,
simpel, en trouwens,
ik drink niet meer zo vaak elders.

‘s Avonds zit-lig ik
op de lig-zitbank
van wat deze dagen thuis heet.
IJs smelt in mijn glas,
ik luister naar muziek,
denk ik,
en niemand stoort me.

Mensen als.
Woorden als.