De vijand

De vijand

Ze kwamen terug en beloofden
dat het voortaan vrede zou zijn.

Ze bedoelden te zeggen
dat hun vijand verslagen was.

Achter die horizon
luisterden wij naar zo

luid mogelijke muziek
om te kunnen zwijgen.

Dit was stapvoets stamelen,
het waarschijnlijke einde

van elke werkdag: een verhaal.
Met het volle gewicht

van onze ogen over de avond,
totaal niets wetend, terecht,

mengden wij ons in de festiviteiten
en letten wij messcherp op.

Tastend naar bewijzen
voor dit leven vonden we elkaar.

De vijand is in ons
en zal nooit verslagen zijn.

Peilingen

Peilingen

 Je krijgt

ook wat je niet verdient

en langverwachte regen

dringt je kelder binnen.

 

Het peil stijgt

tot boven je kinderen

en sommige koeien

blijken te kunnen zwemmen.

 

Daarna kijk je nog

jarenlang aan

tegen de ruggen

van een overheid

die beterschap blijft beloven.

 

En je weet niet beter?

Loon naar werken

Loon naar werken

Arbeider,
een tevreden gezin
is jouw thuis,
ontelbaar herkende muziek
laat elke cel resoneren
en je zingt ongewild mee.
Niets komt je aanwaaien.

Herhalingen troosten
en schenken warmte
om naar terug te keren
na je overuren.

Arbeider,
dat werk is wat je kan,
niet wat je wilt.
Je koop wat je kan,
niet wat je wilt.
Faillissement, uitverkoop,
aanbieding en kringloop.
Je hebt dat huis niet ontworpen,
die straten niet gepland,
en om dat imbeciele amusement
heb je nooit gevraagd,
je bent hier te gast
en komt niet verder.

Kent een boom jaloezie,
wil een steen winnen?
Laat je niet paaien.

Je schaduw
toont de zon aan,
en ook je ouders
doorliepen alle jaargetijden
in dat licht.
Nauwsluitende loonstroken
en korte contracten binden,
vrijheid net niet
reikend aan je vingertoppen,
arbeider,
schaap noch herder
bepalen de koers
van de kudde.
Dat doet de wolf.
Laat je niet opnaaien.

Het herstel
duurt levenslang.

Geestruimend

Geestruimend

Dit gedicht
gaat niet over paarden,
het bit en de zweep,
het gemak en de trouw
waarmee zij hun last, de mens,
over zandpaden dragen
en blijven luisteren.

Haar moeder ziet hoe zij
mannenogen trekt
en hun nekken keert.
Voor je het weet
heb je hier verkering,
hoe kort ook.

Geestvernauwend calvinisme,
die fietsklem in gewapend beton.
Angstig bovenal,
hoe hele generaties opgroeien
buiten gehoorsafstand,
achter de dijken
van het eigen gelijk.

Dit gaat ook niet
over de nodige wolken
die polders en paarden
overschaduwen en nathouden.
Hoeven en nagels. Gras.
Bedrijf niet de liefde
als verplichte dans
op niet herkende muziek,
de sleur en de last.

En dan is er ook nog
het wassende water.

Openbaar

Openbaar

Paarden kunnen in regen weiden.
Kinderen kunnen slapen.
Kruiwagens hoeven niet gebruikt,
men kan ze laten staan.
Een stilte mag vallen.

Kinderstemmen omspoelen
rotsen van zwijgen
hier in een openbare ruimte, opgebaard
op gesponsorde zitbanken
in gesubsidieerde parken
met ingehuurde bomen
en geleasede perken
op afbetaling,

lezend in een kluwen
meningen en ingevingen
in hun handen,
die elke vooruitgang
in het volksbelang
tegengaat uit traditie.

Gebogen als vergeefse monniken
ingekapseld
over iets kostbaars
dat zal vergaan,
zoals een schikking.

Sloop het huis

Sloop het huis

Identiteit,
een benepen slangenhuid,
een tijdelijk thuis
waarvan we bevlogen
wensen dat het werd voltooid.
We blijven er in geloven
tot we denken dat het bestaat,
daaruit bestaat ons denken,
een bevroren waterval.
Noodhulpvluchten, af en aan.

Klinkers en medeklinkers
doorbreken muren.
Social media herhalen
en verdunnen gestripte
waarheden, en bovenal
overstemt het verknipte
idioom van een geflipte
idioot een modderstroom
van ontglipte schijnbewegingen
tot elke prijs, tot elk ijs ontdooit
en hervormd invriest.

De storm, de sloop
en wederdoop,
wederopstanding, heet dat.
We zijn allemaal uniek
en daarin lijken we op elkaar.
Daarna regen,
een landverschuiving,
een dodental, een nieuwsitem,
het vergeten als morfine,
diagonaal genegeerde columns
en doorgehaalde manuscripten.
Wat ooit zo eigen leek verwaaide
als condensstrepen.
Hoor en wederhoor,
meer wordt het nooit,
identiteit.

Net als die boom

Net als die boom

Ik waag een korte aanloop
en spring door een golfslagspiegel
in mijn armen

en het zwemvest.
Een soort inbraakalarm gaat af
in mijn oren
en herhaalt zichzelf
gedreven door geld en dat duurde.
Dat duurde.

Ik duik onder
en kan niet kiezen
tussen zinken of zwemmen.

Ik eis hulp en toekomst
van de boom aan de oever,
nu en niet later.
Een boom heeft nooit vakantie, toch?
Weekenddienst, winkelsluiting,
overbevolking?

Hoe veelarmig vertakt grijpen
de wortels de oeverwand
als een drenkeling
de intacte reling
van de gehuurde reddingsboot.

Wat de rots denkt,
hoe de boot schommelt,
dat blijft.
Er zijn eindeloos veel soorten stilte
en ik hoef niet te kiezen.
Vrijheid werd mij voorgespiegeld,
een maakbaar leven voorspeld.

Een open water.