Inkeer

Inkeer

Op weg naar
wat een bezoek
had moeten worden.
Toch maar de strop om,
huissleutels, credit card,
parkeerbon bij de slagboom.

De vertragende keuze voor een lift,
bedden op wielen en rollators met
ongewenste verbindingen
omsingelden mij
waar ik stopte en stilstond
voor koffie met slagroom.

Het gezwel
had haar blik bereikt
en zij kwam tot inkeer,
naar binnen,
ergens daarbinnen.
Zij had al afscheid genomen.

Er hing wel degelijk een kalender
bij de receptie.
Het bleek half vijf en
buiten werden bloemen verkocht.
Tussen alles
wat niet meer werkte
stond ik even op een vlakte
in een dagdroom.

De reigerslag

De reigerslag

Een reigerslag
doorbrak je hemel,

zwarter dan blindheid,
zwarter dan ooit,

maar als alles logisch is
en een bestaansrecht heeft,
dacht je,
waarom regent het dan
op volle zee?

En wie verdient kanker?

Je verwerkte het slechte nieuws
als een hoop levenloze kleding
en de arts keek naar je
zoals iemand kijkt
die op de bus wacht.

Een eenwording
met de muren
van het wachtlokaal
en de doorlopende tijd

opgeslagen in een kelder
waarin ik nooit kan afdalen
en de reiger volgen

zonder het te willen.

Mensen door elkaar

Mensen door elkaar

"Hij heet Gerard",
fluisterde mijn partner
bij de ingang van de zaal.
We schoven op.

Dat kan ik goed,
mensen door elkaar halen.

"Hé, Anke, van harte
met je pensioen.
Tsjongejonge toch,
blijf vooral gezond!
Hoi Gerrit,
mooie mijlpaal hè."
"Anne" zei mijn partner,
"Anne."

En dan koffie
en cake.
Ik red me verder wel.
Ik hoef de obers
niet bij naam te kennen.

De bezoeking

De bezoeking

“Niet de hoofdingang,”
gebaart de receptioniste
die me niet aankijkt.
“Achterom.”

De achterpoort staat open,
grind ritselt en knarst,
en ik vind een trekbel.
De gang ruikt naar urine,
lysol en ongeluchte bedden.
De vloer glimt naar was
en blijkt stroef.

De bejaarde vrouw
herroept haar opgekropte kind
als volgepropte pop in haar armen.
Zij herkent me wel,
maar weet niet meer
hoe te reageren
op die uitgestoken hand
en hoofdknik.

Alles is al gezegd
in haar ontwijkende ogen.
Ze ontkent me.
Ik verlaat haar,
laat haar achter,
verklaar haar nader.
Zij blijft toch wel achter,
in me.

Het spreekuur verloopt
na een ogenblik.
Geen klok kan de tijd stoppen.
Ik vraag me af
hoe deze herinnering
ooit haar kamer moet verlaten.

Musca domestica

Musca domestica

De spotvlieg
kroop over haar onderarm
en ik zag haar huid rillen,
trillen, willen reageren.

Uit woede liet moeder
alles lopen, behalve zichzelf,
gebonden in de rolstoel.
Een kinderhand, engelveer
wilde verjagen
en kwam niet eens nabij.

Het zijn de hersens
die het geheugen
talloos verbrokkelen
tot alleenstaande woorden
en die verkeerd aaneenlijmen
tot wartaal.

Het satanische insect
vond bij toeval de geur
uit vaders jeneverglas,
verdronk in zaligheid
en werd weer een met alles
via de afvoerput.

Maatregelen

Maatregelen

Alle oorzaken
verliezen hun gevolgen
en je blijft alleen over.

Geen steen
in deze stad
bleef zonder bloed.

De volgende maatregelen
zijn denkbaar:
een goede morgen,
een volkomen zon,
een langzame afdaling
naar de dag,
op tijd rust,
een avond zonder zichtbaar einde.

Ik schaf tralies aan,
sluit buiten,
blijf binnen.
Blijf ontkennen
jezelf te kennen,
dat maakt niets uit.
De zon herkent je toch wel.

Aan de nacht
valt niets te doen.
Een onderdompeling,
telkens weer.

Ook na alle komende maatregelen.