De bezoeking
“Niet de hoofdingang,”
gebaart de receptioniste
die me niet aankijkt.
“Achterom.”
De achterpoort staat open,
grind ritselt en knarst,
en ik vind een trekbel.
De gang ruikt naar urine,
lysol en ongeluchte bedden.
De vloer glimt naar was
en blijkt stroef.
De bejaarde vrouw
herroept haar opgekropte kind
als volgepropte pop in haar armen.
Zij herkent me wel,
maar weet niet meer
hoe te reageren
op die uitgestoken hand
en hoofdknik.
Alles is al gezegd
in haar ontwijkende ogen.
Ze ontkent me.
Ik verlaat haar,
laat haar achter,
verklaar haar nader.
Zij blijft toch wel achter,
in me.
Het spreekuur verloopt
na een ogenblik.
Geen klok kan de tijd stoppen.
Ik vraag me af
hoe deze herinnering
ooit haar kamer moet verlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten