Draak in rust
Is het einde inzicht
of blijvende verbazing?
Ik klauwde naar verlossing
en vond de draak in mij.
Ik werd de draak,
overwonnen.
Contactloos,
vrijwillig afzien.
Wat ik ook zeg,
ik blijk onbeperkt
en tegelijk eindig.
Niets kon minder,
maar het viel van me af,
de komende dagen.
Die gingen bleven,
lege
gaten in mijn schubben,
veren, huid.
Alomtegenwoordige
afwezigheid.
Een rusteloos tasten
van zintuigen,
zenuweinden en hersencellen
naar vertaling.
Geen vermoeiing maar vermoeden.
De draak gloeit, smeult na,
hijgt met slechte adem,
wakkert het vuur aan,
net genoeg.
Ik ga vlammen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten