HAMILTON BEACH blues
Het is weer zo veren dat bevalt me:
ik zoek naar leven
tussen puinhopen.
Ik weet waar ze is nu.
Ze eet een salade
daar tegenover waar ze werkt
met haar collega’s.
Ik voel haar in me bewegen.
Ik zag haar lange tijd niet.
Haar opnieuw te ontmoeten
gisteravond, toevallig,
trekt schokgolven
door mijn poolijskap.
Ik eet een hamburger
in een warenhuis
en herlees en herlees de woorden
op de machine naast me:
HAMILTON BEACH SOFT ICE.
Iets smelt, dat is zeker,
en ik kan het niet stoppen.
Nee.
Ook ik weet niet
hoe te leven.
Maar ik doe het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten