Bij benadering

Bij benadering

Heb ik weer,
kwam jij naar mij
of ik naar jou
en vonden we elkaar niet
op een zeeverlaten strand
vol herinneringen
en geen plannen?

Een doorn trekt bloed.
Dwangvoeding in vingers
en aan wangen leert me hoe
niet te begrijpen
en te ontkennen, liegen
en navolgen.

Was de afvaart overdag
of in de nacht,
ik weet het niet meer
en jij vergat het.
Niet meer dan een traan
in je oceaan
lijk ik moedwillig
op iedereen
en dat steekt.

Alles daarna
bracht ons verder,
bij benadering.

Het vertrekschema
is alleen van belang
voor wie de bus heeft gemist.

Koude voeten

Koude voeten

Ik wacht
wacht al een uur
wacht op een vuur
wacht op een uur van vuur

wacht al zeven dagen
moet ik het nog eens vragen
ik ben niet zo van het klagen
en zagen
maar kan het niet meer verdragen
voel me verslagen
gaat het je nog niet dagen
is dit een van je hinderlagen
en

ik blijf wachten.

Als we hier eten
is het ons restaurant
als we hier slapen
ons motel
als we hier vertrekken
onze toekomst en

het gaat aan je zenuwen knagen
je bloed vertragen
moet ik je nog meer behagen
eerst die demonen verjagen
het kan
    als het moet
            hier
                in de wagen
en

ik blijf wachten.

Onvoorspellende lucht

Onvoorspellende lucht

Zwarte haren met verstrooid blauw
en er was geen houvast
toen ik die koude nacht
verdwaalde in haar ogen.

Het verleden een koffer,
net zo leeg als ondraaglijk
en ik kwam die ochtend
niet uit mijn woorden.

Ik kwam niet
uit haar stad,
het laatste nieuws
was te lang geleden,
en zij ontrafelde
elke vezel, mijn heden
te nabij om van nut te zijn.

Hoe de branding
de rots kust,
haar mond mijn harnas,
en ik ontken niets.
Ik kwam niet
los.

Daarna bleef de hemel nog lang
onvoorspelbaar.

Lampen bogen

Lampen bogen

Lampen bogen onder het licht,
dampen vervlogen,
treinen stopten op afspraak

en ik rende door tuinen
met de Alleraardigste Avonturiers,
struinde door duinen
met de Bloedrode Rakkers,
vloog door tijdloze mist
van de amygdala
met de Koningen van Kreta.

Een eindeloze rij boeken,
je blijft zoeken,
loopt weg van de leegte,
je draait je om, spreekt je uit,
blijft zoeken.

Ik dineerde
met Dinky Toy Dino’s,
zat aan tafel
met Fleurige Flessers,
reed door steden
met de Onvoorbereide Meiden,
rende door de voortuinen
en sprong over de achtertuinen
van de hippocampus,
herkende niemand,

en lampen bogen
schaduwen om waar ik rende.
Treinen stoppen nog steeds
en in de prefrontale cortex
bespeurt niemand veranderingen.
Je blijft zoeken.

Die dag dus

Die dag dus

De dag dat ik wakker werd.
Elke strandwandeling verdween
uit mijn geheugen.
Elke golfslag
verbaasde
mij
opnieuw.

De dag dat
woorden faalden en ik
verdronk in lucht
door haast verkleefde longen,
een bevrijdende ademnood,
aanlandig.

De dag dat ik
in verwarring terugkeerde
en dat niet mogelijk bleek.

Ik zal blijven spreken
in deze gestapelde steden,
in de draaikolk
van dit verkeersplein,
in de branding
van deze menigte
als een bezeten prediker
tot ik vooraan sta,
mezelf versta,

de dag dat ik
voortaan
besta.

Oude deuren

Oude deuren

Je opent oude deuren.
Ik ren speurend
door je kamers
en ontdek niets.

Je liegt over je tijd van leven
en uren van waarheid,
hard en koud.
Het woord is steen geworden.

Er ging zoveel verloren.
Toch wacht ik in de coulissen
met beslissen
en kan elk moment beginnen
van binnen.

Het meer is het diepst
net onder de waterspiegel.
Duw en duw tegen de taal
tot elk woord begint
terug te duwen.
Ademhalen
is niet zingen.

Ik kan niet anders
dan een houding aannemen,
gestolde danser.
De rest van je leven passeert
alsof er niets gebeurd is.

Elk gebaar blijft een gok.

Draagtijd

Draagtijd

Een verdrongen feit
vraagt aandacht.

Een gedicht
kan nooit terug
in de woorden
waaruit het ontsnapt is.

Ik zoek een vooruitzicht,
een bevestigend einde.
Ontkennen helpt niet, wat en wie
in me is doorgedrongen
en hoe dat stuurt, onderhand.

Voldragen
ademt het door,
een blad vorderingen
vol dingen
die niet meteen opvallen,
een ontheemde gedachte.

Je bent eenzaam op dit papier,
aantoonbaar alleen zeg je,
nou, dan ben je niet de enige,
dan zijn we het eens,
zowaar een convenant
door een koor bezongen.

Na voldoende draagtijd
een zelfgekozen waarheid.
Blijf bij me.
Beloof me,
als ik je niet meer herken,
dat je me zult doden?
Dan zal ik
hetzelfde doen.

Opwaarts

 Opwaarts

Met een zucht
van verlichting
passeert de dichter
het volmaakte,
het voltooide.

Zij hoorde hem niet meer,
en haar zelfrijdende ouders
ontkenden zijn bestaan.

De sleutel in het slot,
het schoeisel op het plaveisel,
de hand aan de hamer
die het hoefijzer smeedt,
kloppend bloed in de woorden,
hijskranen die ontwijken,
kogels en scherven
die lijven splijten,
hamer en sikkel,
dief en sukkel,
de ploeg in de aarde
en opwaarts,
opwaarts,
dichter bij de zon.

Kijken wat de zon doet.

Wat hij wél kan doen,
is een exemplaar van de krant
in haar brievenbus deponeren
met zijn gedichten erin,
en afwachten
tot ze breekt.

Of gewoon wachten
op wat de zon doet.

Wat hij doet.