Oude deuren
Je opent oude deuren.
Ik ren speurend
door je kamers
en ontdek niets.
Je liegt over je tijd van leven
en uren van waarheid,
hard en koud.
Het woord is steen geworden.
Er ging zoveel verloren.
Toch wacht ik in de coulissen
met beslissen
en kan elk moment beginnen
van binnen.
Het meer is het diepst
net onder de waterspiegel.
Duw en duw tegen de taal
tot elk woord begint
terug te duwen.
Ademhalen
is niet zingen.
Ik kan niet anders
dan een houding aannemen,
gestolde danser.
De rest van je leven passeert
alsof er niets gebeurd is.
Elk gebaar blijft een gok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten