Draagtijd
Een verdrongen feit
vraagt aandacht.
Een gedicht
kan nooit terug
in de woorden
waaruit het ontsnapt is.
Ik zoek een vooruitzicht,
een bevestigend einde.
Ontkennen helpt niet, wat en wie
in me is doorgedrongen
en hoe dat stuurt, onderhand.
Voldragen
ademt het door,
een blad vorderingen
vol dingen
die niet meteen opvallen,
een ontheemde gedachte.
Je bent eenzaam op dit papier,
aantoonbaar alleen zeg je,
nou, dan ben je niet de enige,
dan zijn we het eens,
zowaar een convenant
door een koor bezongen.
Na voldoende draagtijd
een zelfgekozen waarheid.
Blijf bij me.
Beloof me,
als ik je niet meer herken,
dat je me zult doden?
Dan zal ik
hetzelfde doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten