Geen roofdier
Een roofdier kijkt je aan
als het je aanvalt.
Hij ziet geen mensen,
alleen camera's en microfoons,
en bedenkt vragen
voor elk antwoord,
het masker dicht op de huid.
Glad geschoren kop
en nee, geen schaamhaar.
Elke waarheid draait en wurmt zich
onder zijn woorden uit,
onder het gewicht van zijn budget.
Gelaatstrekken onverlicht,
ingestudeerd onverstaanbaar.
Spoorloos, zonder getuigen
kruipt hij in je, slaat hij toe.
Hij is geen roofdier,
maar etterende schimmel,
woekerende infectie.
Dwingende achtergrondmuziek
als introductie.
Martiale bodyguards,
zeepokken aan de kiel,
houden hem onbegaanbaar.
Hij komt uit ons voort
ontstoken gezwel,
wij herkennen en dulden hem.
Hij mag stemmen en kinderen maken,
de geschiedenis zal zich herhalen,
onverslaanbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten