Hard: een afscheid

Hard: een afscheid

Een botsing, machtig magistraal,
dat is het precies, exact,
en beangstigend hard.
Een botsing met het niets
na het vaarwel.

Het tart en sart
de verbeelding,
en is verstikkend,
doorslikkend, wurgend.

Ineens klein
met de handen in de zakken
van je jas gestoken
huiverend in zonlicht,
de ogen gericht op het
fietsenrek aan de overkant.

Alles te groot,
veel te plots,
door zoiets groots zo klein,
van worden tot zijn
in een mensenleven,
maar koud
en beangstigend hard.

En dan
is er geen dan meer.
Maar toch nog te jong,
in je jas op straat,
op de stenen, de koude stenen,
in de zon,
en zo beangstigend hard,
hard.

Metalen ogen
kaatsen alle licht terug
en je ziet alleen
jezelf alleen
en te hard.