Miss Dinar in de nacht

Miss Dinar in de nacht

Miss Dinar bezet een kruk
in haarlak en maatpak
in de Transit Bar.
Het parfum van de pruik
verdringt te kort de lijflucht
van zwetende bezoekers.

Full house vanavond,
happy hour voor thuislozen
en eeuwig verdwaalde provincialen
die het kunnen betalen,
samengeplakt voor houvast
en zo tijdelijk.

Miss Dinar deelt
zelfgebakken vegan hosties uit
met sambal naar keuze
en fluistert:
‟Dit lichaam,
voor de fiscus”,
en dat verstaat niet iedere
parochiaan.

Miss Dinar bezet
in verlopen nylons, liegend lycra
en zwikkende enkels
de karaoke microfoon,
zingt en scant gezichten
op mogelijke familieleden

die weer vanavond
niet
kwamen opdagen.
Zijn hart versteent
en het sluitingsuur nadert
als een muur.

Jack is back

Jack is back

Hij leek op Jack Kerouac,
voorgoed ver van huis.
Preciezer: hij had geen huis,
hij bewoonde een tehuis,
met wisselende gezichten
die hem verzorgden
en waarvan hij de namen
niet hoefde te onthouden.

Ooit noemde zijn moeder
hem wel eens Jack,
maar die kwam nooit terug
uit Canada,
zoals 3 van de 5
cliënten ervoeren.

Hij las mee met de bladmuziek
en stopte met dirigeren
halverwege mijn improvisatie.
Hij toonde een bouwval
aan hoektanden
tussen grijze stoppels
op een plooiend gelaat.

Ik zei: “Wel, Jack,
wat was er eerder,
of liever, wie?
Toch het idee of de waarneming,
het zintuig of de gebeurtenis?
De kip of het ei?
Nou?”

“De haan”, zei hij, “de haan.”

De potentaat

De potentaat

Ik ben nog
van vóór de pakezels,
gaf zelf de bevelen
die mij ombrachten,
uiteindelijk.

De breuklijn vordert.
Het uitverkoren gips verbrokkelt.
Er vallen prijzen voor projecten
alsof het postduiven zijn.

Geen tot zachte muziek,
onschadelijk bevonden
onder een hardmetalen airco.
Een windvlaag stort eikels
over de hybride stadsbus
en brengt me tot zinnen
hier binnen.

Zon en regen verweren graffiti.
Een stijgende lijnvlucht
tekst een krijtstreep
over een ongeschonden hemel.
De stad passeert mij
of ik passeer de stad, vergeef me.

Ik blijf tot alles in staat.
Straks, later, als ik er niet meer ben
of er niet meer toe doe
mogen jullie zorgen.
Dementie die alle zonden wegneemt,
ontferm u over deze machteloze.

Wis sporen

Wis sporen

Deze dag niet beschrijven
en vooral niets uitleggen.
Je kunt hier blijven en praten
of weggaan en zwijgen,
maakt niet uit.
Lieg tegen leugenaars,
sla de trommel luid,
ontwijk altaar en aambeeld,
verzin metaforen hardop –
kwaad kan het zelden.

Onder vrienden:
schenk trage koffie.
Verzorg de rozen
en het meubilair,
bij voorkeur zingend.

Verzegel het deksel
van je voorraadvat,
bedoeld voor veel later
in peilloze kelders.
Heb geduld met twijfelaars,
blijf redelijk en helder
in hun schaduwen –
je moet er niets mee.

Onder ons:
ik ben hier.

Onder vijanden:
ben zuinig op je maskers
en verdwijn in de nacht,
onnavolgbaar.

Geven en nemen

Geven en nemen

Het licht in je ogen
de zon in de ochtend.

Het zingen van bomen
in de wind en de solo's
van vogels in een live demo.

In de winter mijn lijf
om je aan te warmen,
de schaduw van ons huis
in het vuur van de zomer.

We zingen mond op mond.
De smaak
van je honingtong
en de geur
van appelbloesem en kaneel
in je levenschenkende adem.

Invasieve woorden naderen,
strelen en glijden terug
naar de oceaan
net voor ik ze kan grijpen,
een verloren memo.

Ik kan je leven niet verlengen,
je de hemel niet brengen –
het blijft geven en nemen.

Hou van mij
en weet niet waarom.

Mana zong en ik zag haar niet

Mana zong en ik zag haar niet

Mana zong
en ik zag haar niet.
Daken lagen tussen ons in
en meer dan dat.

Ondanks de leestekens
(  ijsbloemen op de ruiten,
tintelende vingers,
zorgvuldig afgesloten deuren,
(  eenzaamheid  )
niet op te warmen dekens,
wind  )
hamerde haar stem
op smeedijzer.

Ik durfde het raam niet te openen,
die warmte te verliezen,
die gloed.

Mana zong
en ik zag haar niet.
Ik onthield haar wel.

Ongezondig

Ongezondig

In deze hoorzitting,
luister.

Haar neuriënde zang
in klaterend water
als achtergrondmuziek
stoorden niet.

Mijn schrijfhand
volgde sporen over tafel
tot op het papier
en voorbij alle muren en dorpen,
ongeduldig.

Nee,
luister,
ik zag de bergen
op de maan,
alles in perspectief
meneer de rechter.

Ik kan nooit terug
naar waar ik vandaan kwam.
Blote voeten in mijn schoenen,
de zonde bleek dagelijks
en zo gewoon,
een emotie van wantrouwen
voortijdig verworpen.

Luister,
zij bewaarde haar hart
zorgvuldig
en ik bleek een dief,
onschuldig.

Hoe ik opwaarts viel

Hoe ik opwaarts viel

Er was licht
aan de binnenkant van het ei
en het was niet overdag.
Onbekenden verdrongen elkaar
rondom tappunt en tapas.

Vanuit het niets:
ogen die mij zagen,
en niet weken.

En die terugkeerden,
op de monitor naast haar huisbel
bij een benarde parkeerplaats.
Vier hoog, geen lift, het goot.
Ik had rosé bij me,
de weekaanbieding.

Een ogenblik die me los weekte
uit mijn restanten,
al die verweesde woorden
op drift en niet opgelost,
een verbroken netvlies
en die honger als na lachgas.

Dat café,
die avond in rook, dat zweet,
druipend op spiegels en ruiten,
die mensen in muziek,
die eerste weken,
mocht ik daar terugkeren:
ik zou mezelf niet herkennen.