De zelfonthoofding

De zelfonthoofding

Jij hanige wethouder,
vriend van de plagen
die deze stad leegroven
en jouw krop en ego volproppen.

Tijdens de uitzending
bleef je zitten,
maar afgekapt, ontkennend,
rende je heen en weer,
als vanouds heil zoekend
in patronen, spraakgebreken
en door schijnvrienden
afgedwongen gedrag.
Ik volgde de dans,
de spartelingen.

Je wilde alleen maar goed doen?
Je gaf hoop aan de hulpeloze.
In een waas hield je de wet
aan een lang los koord
en vond de mazen
voor alleen je maten.
Binnen je gazen comfortzone,
composthoop,
verbaast nog steeds
je grauwe graailust
en koploos gekraai.

Te lang bleef je nuttig,
maar zie, nu werd je onhoudbaar
en uiterst vervangbaar,
hoewel nog opgebaard
in de glazen oven
in ontelbare pixels.
Ik gun je
die zelfonthoofding
in de late night talkshow.

Reken er op
dat ik je roep om hulp
zal negeren.
Je gaf hoop aan de hulpeloze.
Van alle martelingen
is opgerakelde hoop
de onbarmhartigste.
Van alle hoop
is de valse de giftigste.