Voorgoed genezen

Voorgoed genezen

Ik volg de Jakobsroute
naar de grot van Massabielle
bij Lourdes. Een budgetreis,
met 'Lonely Planet' gids
en 'Lourdes for Dummies'
in de reistas, plus 4 GB muziek.

Onderweg klauter ik langs
honderdduizenden voetstappen,
geknakte takken van struiken,
druppels bloed, karrensporen
en verloren kersenbloesem.
Gedaanten en gedachten
bespringen me als insecten,
vatbare prooi die ik ben,
narcistische freak.

Na veertig uur reizen
lost de gelouterde wil op,
stopt het denken en geloof ik,
kan ik desnoods vereren,
trance en extase ervaren
in zinderende rotswanden
en beweeglijke bomen.
Ik smacht naar bergwater,
lessende verlossing
uit zelfklevende mystiek.

Ik verwacht wonderen
van Bernadettes bron
waar ik wacht en wacht en wacht
in wierook- en kaarsengeur,
gebedsintenties en processies
langs bloemdevotie, ex-voto's,
krukken, stokken,
en gipsen wijgeschenken
van genezen lichaamsdelen.
Ik steek over in een openbare oven
van hete tegels op het plein,
messen van zonlicht
door het bladerdak
vlak voor de basiliek.

Fluorescerende Mariaflacons
en sprekende Jezuspoppen,
exclusief batterijen,
verende wandelstokken
3D medaillons en ringen,
bedrukte veldflessen
met 'I♥Maria' omringen
dicht opeengepakte kuddes
pelgrims en toeristen.
Veeltalig gezang
en alzijdige stank
in industriële hectiek.

Kreupelen, invaliden,
gehandicapten, onvolledigen,
ontspoorden, afgedwaalden,
hulpbehoeftigen, patiënten,
hopelozen en losers
zingen, bidden, hopen.
Overal kom ik mezelf tegen.
Wat was mijn klacht,
mijn kwaal ook weer,
waardoor was ik ziek?

Voorgoed genezen
van zelfmedelijden,
zonder externe farma
terug bij mijn dharma,
tel ik mijn karma
in de shoarma
bij een halve liter blikbier.
Ik bestel extra saus en patat
en ben niet meer uniek.