Te weinig vrouwen

Te weinig vrouwen

Er zijn altijd te weinig vrouwen, zoveel
is duidelijk, heb ik wel geleerd.
Van vrouwen.

En uren tussen zonsopgangen en
onverwachte nachten.

Af en toe vliegt er een reddingshelikoper over,
maar de beesten hebben nog steeds
honger. De nieuwslezer stokte. Insjallah.

Een heftige periode voor iedereen.
Huiswerk nodig? Kom maar.
Wel op tijd de gelblaster reinigen en herladen.

Beursgenoteerde winstgevende bedrijven die
de dood faciliteren rijden stapvoets
door de straten om niets te missen.
Vandaag is het een rustige dag, morgen

wordt alles anders.
Heel anders. Zo hoort het.
Morgen zal ik een stuk minder
zijn.

Over de graven

Over de graven

Op de meurende puinhopen
van deze treurende stad
janken jakhalzen
en reiken rookpluimen
van vervlogen inslagen
tot in de wolken.

Er zijn minder inwoners
dan leefbaar
en niemand is thuis.
Alleen doelloze soldaten
en zij herhalen beschietingen
en bezettingen.

Straat na straat
valt of staat
met de willekeur
van de bevelhebbers
en het toeval
van wederzijdse treffers
en landmijnen.

Graspollen en mossen
overwoekeren
onvoltooide graven.
Scherven, gruis
en botten kraken
onder laarzen
en rupsbanden.

Een opkomend geslacht profeten
zal schuilkelders bevolken
tot het luchtalarm pauzeert.
Ongewapend
waagt niemand zich
op de dodenakkers.

[Dodenherdenking 2024]

Kritiek

 Kritiek

Hij zat op een vlonder,
zo heet zo'n ding.
Niet zo bijzonder
en ik dacht, want zo ben ik,
'Wat rijmt op vlonder:
daaronder gedonder geen wonder?'
en zo. Emma riep en ik keek weg
en weer terug
en de vlonder was leeg.

De volgende dag stond er
zo'n lokaal bericht op de dorpssite,
dat een onbekende
drenkeling was gevonder,
gevonden daar waar Emma en ik
toen zaten, met hem
en zonden. Zonder.

Zeker twintig zomers geleden nu,
Emma is nu blonder en ronder
en we leven gezonder.
Wat is het nut van herinneren,
wat moet ik met zelfkritiek?
Waar valt dit onder? Hou op.

Alles wat kan

Alles wat kan

Slechte wifi in deze biotoop,
waarom bij gods wil.
De lockdown is te omzeilen,
hoor ik, te kort.

Niet alles wat kan moet vandaag.
Soms voldoet een stil
afscheid, een strak volgehouden
zwijgen tot buiten de bebouwde kom.

“Stel je voor dat die
opgeroepen soldaten
niet komen maar gewoon
thuisblijven”, zei ze,
toe dat nog kon. “Doe het.”

Er was een melding,
in het wijkgebouw meen ik.
Zoek onderdak.
Ze geloven nog in een missie,
hun zelfvertrouwen, de overuren
en het licht is hier ook

anders.

De gelukzoeker

De gelukzoeker

Ik had vogels,
maar tijdens
de beschietingen
zijn ze gevlucht
en ze zijn nog niet terug,
zoveel is helder.

Hier
hebben mensen geen naam
maar een volgnummer
en modder
in kleren en haren,
en kinderen
omdat ze moeten.

Het prikkeldraad
hield niet op
en ik weet alles nog,
hier ergens in me
waar ik nooit meer kom,
een kelder.

Nog elke dag
verwacht ik de vogels terug.
En de aarde
onder mijn voeten.

You never know

 You never know

He doesn't dare
to let go
of his grandchild
because suppose
that it fledges
and does not return.

Ingrown fears
overflow
into the young child
though it is wordless
and so she will remember
grandfather

and keep watch
for the unpredictable
that he feared.

Je weet het nooit

Je weet het nooit

Hij durft
zijn kleinkind
niet los te laten,
want stel
dat het uitvliegt
en niet terugkeert.

Ingegroeide angsten
stromen over
in het jonge kind
al is het woordeloos
en zo zal zij zich
opa herinneren

en blijven waken
voor het onvoorspelbare
dat hij vreesde.