Onafhankelijk onderzoek
wijst uit dat hier
alles van alles afhangt
als klimop.
Ook een fietstocht
naar de boomgaard
daar in het dorp
komt niet spontaan
en eindigt in
de natuurwinkel
hier op het industrieterrein.
Het hoge water
is een tegenvaller.
Een trein passeert,
dat is wat treinen doen,
een viaduct dendert
boven het snelverkeer.
Er is geen plaats meer
voor ruimte.
1
Je hand vindt de mijne,
ik vouw vingers om de jouwe,
voel de vleugels
en verstoor
die vlinder niet.
Je wimpers strelen
wat je ogen zien.
Dit is alles,
en alles is voldoende.
Geen uitleg verstoort
de waterspiegel.
De rede ontvleesd, het hart gevild,
het denken ontbloot,
een thuiswedstrijd
met alleen winnaars.
Dit kan niet dichter.
2
Hoe kon ik nuchter blijven
terwijl zij me glas na glas
de wijn van haar lach schonk,
ik dronk, en bleef drinken?
Hoe kon ik afstand houden
toen ik haar telkens opnieuw
in mijn hart vond, ongekend?
Ik herinner me haar ogen,
het landschap wat ik daar zag.
Waar ik nu ben herken ik niet.
Dezelfde zon komt dagelijks op,
maar mijn ontwaken
blijft vreemd en telt niet.
Hoe kon ik zo blind blijven
in dit licht? Niets beweegt
zonder pijn.
Zowel aarde als zon bewegen
en ik, dichter, sta stil,
te nuchter.
“Ik zal je een kalmerend middel geven.
Daar woont geen levende ziel meer, vriend.”
Met etenstijd was ik nog steeds in
de ban van die berichtgeving, en
opgewonden.
Er kwamen meldingen binnen,
en op dat moment, toen er vrede was,
was niets volkomen uitgeroeid
in mijn beleving. De beschietingen
hielden aan. Alles kon nog.
“Je kunt dit nu wel allemaal zeggen,
maar ik weet wie de schuldige is!
De mensen zeggen wel eens:
woorden zeggen zo weinig,
maar let op,
als het zoiets is kan het ons niet schelen!”
Wij moesten toen vroeg opstaan.
De eetzaal had veel weg
van een gekkenhuis.
Wij ervoeren een lichte beving
en verwaaide motregen viel.
Het einde begon toch.
Er is geen horizon. Wel een vluchtige
mogelijkheid, stilzwijgend, gewetenloos,
zonder belangstelling voor wie
je denkt te zijn. Meer niet, soldaat.
Betaal de overtocht en laat je bedriegen.
Je wapens nutteloos zodra je nadenkt.
Vreemd hoe je in dit bestemmingsland
zovelen denkt te herkennen,
alsof herinneringen je volgen
en tot die gezichten incarneren.
Geen herhaalde ontsnapping, eerder een
voortgezette reis, op verre muziek
die je hoort, een vluchtige windvlaag
onder je veren.
Als je morgen zou ontwaken
met vleugels, zou je dan weten
hoe te vliegen?
"De volgende tegenligger
zal het einde brengen,
dan zijn onze zorgen
voorbij,
helemaal voorbij."
Ik keek even naar hem
en meteen weer voor me,
naar de weg
en de ruitenwissers.
Vader keek niet naar mij.
Een Volkswagen,
een Opel, een Citroënbus,
een Chevrolet, meende ik.
Het einde
bleef komen en komen.
En nu, hoor mij,
voor hem en voor mij
is het voorbij.
Dus je bezoekt
een besloten feest
en neemt een Glock mee.
Je neemt haat mee,
je neemt eerwraak mee
en het kan niet stoppen.
Na het ontwaken
zag je hetzelfde kille meer
als in je droom
en het was even diep,
een onuitwisbaar verhaal.
Dan stremt de stilte
als een wolk
waarin je bevriest
en je adem doseert
en dan,
met de klok mee,
neem je de dood mee,
neem je je einde mee
en ga je ervoor,
je gaat te ver
en neemt je
geladen
9 mm parabellum
Glock 17 Gen4
17 patronen
semiautomatische
Glock mee
en kunt niet terug.
De combinatie van reuma
en medicinale doordrukstrips
bleek niet te overwinnen,
een sluitpost in de kamer
waarin zij verdoofd op hulp wachtte.
'Ze moet het wél willen',
gilde de gezichtsloze
gezinszorg vanaf de zijlijn
van de zorgstichting
die door haar oudste dochter
was gestuurd.
Met een lepel als hamer
ging het wel.
Beetje slordig op tafel,
maar er was alle tijd
om het schoon te blazen.
Alle, alle tijd.
Deze brug
wil ik de naam geven
van de regenboog
van gistermiddag.
Je weet het vast nog,
je stond naast me,
nog eerder vergeet
de vlinder de rups.
Doe wat ik zeg,
niet wat ik doe:
een breinaald,
intraveneus, kom nou.
Het nodige,
meer niet,
het verbaast me
nog dagelijks,
maar dat vermindert.
Ik reis verder
en haast me.
Het was jouw keuze.
Ik maak mezelf niet wijs
dat ik een boom begrijp,
laat staan een mens,
of dat je me nooit
zal vergeten.
Dat zal je wel.
Er is geen brug terug.
Haar stem, kalm,
volleerd beheerst,
geeft door
wat haar is geleerd,
een religie.
Elk individu
lost op in een menigte,
rook in mist,
ontvreemd, vervreemd.
Een wachtkamer
rumoerig als een kroeg,
een administratie
die het te druk heeft
om cliënten te helpen.
De procedures lopen,
routine neemt over
en verteert,
productie, omzet.
Het verdienmodel regeert.
Ze kijkt door me heen
naar de muur achter mij
en het vonnis
snijdt me af
net boven de vloer,
negeert.
Ik zie in haar ogen
de achterwand van een schedel.
Haar stem sommeert
de volgende aan haar altaar.
Kom vandaag bijeen en
stel je op in een cirkel
waar we elkaars ogen zoeken.
In de leegte in ons midden
ontbreken woorden
en falen handen.
Jij die altijd klaarstond
en voor ons vocht
aan een voortdurend front,
spades en houwelen
en onze tranen wrikken
de aarde niet open, nee,
vraag om de regie
van een bloem, ja van alles
in de natuur.
Wolken zullen je opnemen
in hun midden en over
de hemel verstrooien.
Niemand zoekt dit vaarwel.
Je hebt nu de rust bereikt
waarin we elkaar vinden.
