Ik had vogels,
maar tijdens
de beschietingen
zijn ze gevlucht
en ze zijn nog niet terug,
zoveel is helder.
Hier
hebben mensen geen naam
maar een volgnummer
en modder
in kleren en haren,
en kinderen
omdat ze moeten.
Het prikkeldraad
hield niet op
en ik weet alles nog,
hier ergens in me
waar ik nooit meer kom,
een kelder.
Nog elke dag
verwacht ik de vogels terug.
En de aarde
onder mijn voeten.
He doesn't dare
to let go
of his grandchild
because suppose
that it fledges
and does not return.
Ingrown fears
overflow
into the young child
though it is wordless
and so she will remember
grandfather
and keep watch
for the unpredictable
that he feared.
Hij durft
zijn kleinkind
niet los te laten,
want stel
dat het uitvliegt
en niet terugkeert.
Ingegroeide angsten
stromen over
in het jonge kind
al is het woordeloos
en zo zal zij zich
opa herinneren
en blijven waken
voor het onvoorspelbare
dat hij vreesde.
(10 jaar na de MH17 aanslag)
Stramme protocollen,
zetten in een schaakspel,
rechtlijnige condensatie
op kriskras groene schermen.
Is het een ontspoord geheugen
in satellietbeelden met commentaar
van een beveiligde verslaggever
ver achter de linies? Nee,
hun nabestaanden vergeten niets,
kunnen dat herinneren
en beschrijven niet meer stoppen,
net zo min als kraanvogels
hun vlucht kunnen onderbreken
zonder te vallen,
alsof er niets gebeurd is,
politiek correct verzwegen,
in leugenketens afgemeten,
doorzeefd, onleesbaar,
voorgoed verkreukelde origami.
Ga op in rook stoom damp,
gifzwam van de haat,
sla neer in reportages
en hoorzittingen, als
verkoold manna in ons geweten.
