De knoopschat
Dit moet de avond zijn,
een geruis
dat binnendringt
door gesloten ramen,
deuren en muren.
Hij vindt zijn colbert
bij toeval
in het looppad.
Het knoopsgat
glimlacht teder en omarmt
de blikken bloemengift,
een roos haar mond,
een gaaf gegeven,
een beschrijving
die hij leest
en herleest,
tot alle woorden
eender blijven.
De verwarde man,
nog net niet aangehouden,
reageert ontsmet en levenloos
op de gevederde aanraking
van haar vingers
die hem ontknopen.
Een mistige roes
vat alles samen.
Hij klimt aan boord
van het bed en vaart af.
Hij houdt de bril op
tijdens zijn slaap.
Hij wil niets missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten