Het volgende
Aan wat me volgt:
laat me los,
laat me gaan.
Scherven onthouden
hoe het paste,
hoe het vorm vond, spiegelde
en ons omvatte.
Hoe hard ik ook rende,
mijn schaduw volgde.
Waar ik ook keek,
zij was daar,
ik zag haar.
In een wijkend ogenblik
besliste zij
dat ik niemand was
en verdween ik
in het strijdgewoel.
Zij werd ongrijpbaar,
ik vond haar niet
voor herhaling vatbaar,
onaantastbaar.
Ik zie
wat op mij lijkt
in etalages passeren,
zonder haar,
en verhullen
wat ik altijd bedoel:
nog lang niet levensmoe
maar vergeten hoe,
en nooit pasklaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten