Onderdrukking
We dekken het kind toe
met vergetelheid,
vergeving,
en korrelige aarde.
Liefde in tijden
van onderdrukking.
Arm het hart,
hard de arm
en het razende bloed.
Ik kom niet verder
dan deze wegen reiken.
Keer terug
en terug
tot waar het begon,
leeg.
Hoe kon ik verder,
toen maandenlang
de wolken bleven
en wolken bleven.
We dekken het kind toe,
de urn een hart,
het hart een urn.
Net genoeg,
tot het verdwijnt met ons
in de bodem in ons,
verdwaasde nestrovers,
onwaarschijnlijk
voortlevend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten