Kalm en kalmer
Ik was kalm
en niet ongeduldig,
een nooit gestreken viool.
Ze liet me binnen.
Alles buiten mij
is per definitie groter dan ik
en nog definitief ook.
Waar ik ben,
wat ik ben,
of ik ben,
en minder,
daar hadden we het over
tot de lange wachtrijen
in haar ogen
me troffen.
Zo ging dat,
ik bleef kalm
en werd kalmer
terwijl alles in mij
zich verzamelde
en definities uitvond.
Nee, ik snap het,
achteraf.
Ze verzamelde,
en zo een als ik
had ze nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten