Noodweer
Ik kom vertellen
dat er niets
te vertellen is.
Alles gebeurt ter plaatse
en verdwijnt weer spoorloos,
of ik dat nu zie of niet,
en blijft veranderen.
Het is gaan regenen,
wolken verdonkeren.
In mijn leven
(meer levens heb ik niet)
mis ik geen afspraken.
Ik laat even weten
dat ik niets meer weet,
nu hier waar ik lig
in de berm,
intern intens.
Ik hou me warm
tussen de anderen.
Ik ben vandaag
(het is altijd vandaag)
en het is gaan donderen.
Ik stel nu vast:
ik heb geen verweer.
Op de spits gedreven,
niet anders dan anderen
en minstens zo gelukkig.
Bliksem verblindt,
splijt de hemel,
verbindt het algemene
met het bijzondere,
en alles
op dit moment.
(meer zijn er niet)
21 april 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten