Wartaal
Tot hij het wiel uitvond
van volkomen leegte,
van absolute absurditeit,
struikelde hij voortdurend
over greppels van vergissingen,
littekens van verwondingen
en verhuisdozen vol spijt en schuld,
zijn ziel als steenkool.
Hij doorkruiste het hart van de zon
en stortte neer onder ons,
maar anders, heel anders,
een ruwe diamant.
Na die geslaagde poging
de wereld te omzeilen
sprak de dichter als vanouds wartaal,
en werd begrip het begin van zijn einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten