Ophef
Het dorp danst voltallig,
maar niets beweegt.
Een opeenvolging van houdingen,
meer niet, vooral geen ophef.
Hij negeert
wat aan hem kleeft.
De dorpsdichter draagt voor.
Enkele notabelen
pretenderen hem te verstaan,
heffen hem op, werpen hem neer.
Goede vertalingen ontbreken,
applaus regent gedachteloos
en beleefd.
De lijn van haar hals,
haar ogen:
dolken in het hart.
De wond blijft bloeden,
hij wordt steeds dichter.
Vergetelheid brengt hem
berusting, rust,
heft op,
sluit af wat nog leeft.
Zijn thuis werd opgeheven.
Het dorp slaapt slecht.
Zijn gezang op straat
heeft weer de nacht doorzeefd.
16 april 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten