Snakkend naar leven
Elke dagstroopt een deel van mijn huid,
sloopt een steen uit mijn huis,
loopt als een vreemde voor mij uit,
en ik bereid me steeds naakter voor,
elke avond minder lavend
tot de kou mijn hart bereikt.
Om me heen
vallen talloze doden en gewonden,
de wachtrij verkort,
wanneer ben ik?
Stijgend stervend,
omhoog in het oog
van een wervelstorm,
in een wuivend woud
van populieren,
snakkend naar leven,
met gesloten ogen
verblind,
dán ben ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten