Of ik al klaar ben

Of ik al klaar ben

Geen naam
belichaamt haar volledig.
In dit warenhuis
waar zij tastbaar is,
ben ik en neem ik
wat zij geeft.
Ik benader omzichtig
mijn doodlopende weg
en vinger door een
rolodex van
colberts met 20% korting,
regular size, XL.

Mijn naam
passeert haar hals,
stembanden, tong en lippen:
zij herkent mij nog.
De verbindende lucht trilt,
de vuursteen hakken
van haar stiletto's
slaan luide vonken
in de afgemeten,
afnemende
afstand.

Haar manen verwaaid
in de airco,
kledingverf,
parfum, zweet,
en ze heeft net koffie op,
verboden vrucht,
rijp en niet afwachtend,
niet verlegen verleiding
onder liegende verlichting
en dwangmuziek.

Haar herfsthanden
kiezen een lentejurk,
zij blijft zichzelf,
samengevat strak
in een mantelpak,
low waist, skinny fit.
Haar uiterlijk
is innerlijk binnenstebuiten,
modieus en monomaan.

Mijn ogen zwerven
over haar push-up balconette.
Ik sta zichtbaar in de weg
bij de fitting room
en het warenhuis dwarrelt
en schuifelt,
schaamteloze scharrelroedel.
Ik word een dakloze
met uitverkochte krant
en hoor hier niet thuis,
afgedwaalde, overjarige,
verbaasde consument.

Mijn alibi kent geen naam.
In het pashok verleg ik
een ad hoc lichaamsdeel
naar links.
Ik pas jachtig een colbert,
mijn vingers openen
steek voor steek
het nog maagdelijke borstzakje,
en zonder overgang
stroomt mijn rivier
in haar oceaan,
in ondiepe gedachten,
in troebele geest.

'Ben je klaar?'
vraagt ze bij het gordijn.
Ik opteer voor cappuccino
als naspel.